Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
setkilistów–wtej„dramatycznej”formulespełniałsię
najlepiej.Wszystkotoskładasięnapęknięty,
samookaleczonykorpusdzieł,wielkizbiórfragmentów.
Artaudniepozostawiłposobieuznanychdziełsztuki,lecz
specyficznąobecność,poetykę,estetykęmyśli,teologię
kulturyifenomenologięcierpienia.
Postaćartystyjakoobserwatoraporazpierwszy
krystalizujesięuniegowfiguręartystyjakoofiary
własnejświadomości.To,cozapowiadają
Baudelaire’owskapoezjasplinuizapissezonuwpiekle
Rimbauda,uArtaudaprzybierapostaćciążącejnanim
bolesnejwiedzy,żejegoświadomośćjestwewnętrznie
niespójna,acierpiącawrażliwośćnieodwołalnie
oddzielonaodmyśli.Myślenieiużywaniejęzykastająsię
wiecznąmęczarnią.
Metafory,jakichArtaudużywałdoopisaniaswego
intelektualnegocierpienia,przedstawiająumysłbądź
tojakowłasność,doktórejniemasiępełnoprawnego
tytułu(lubtytułtenzostałutracony),bądźjakofizyczną
substancję–niepowstrzymaną,wymykającąsię,
niestabilną,obsceniczniezmienną.Jeszczewroku1921,
gdymiałdwadzieściapięćlat,twierdził,żeniejest
zdolnydysponowaćswoimumysłem„wcałości”.
Wlatachdwudziestychlamentuje,żejegoidee
go„porzucają”,niepotrafiich„odkryć”,nieumie
„dotrzeć”dowłasnegoumysłu,że„stracił”umiejętność
rozumieniasłówi„zapomniał”formymyśli.Tworzyteż
bardziejbezpośredniemetafory:wściekasię
nachronicznąerozjęwłasnychideiinato,żemyśli
załamująsiępodnimbądźwyciekają.Oswoimumyśle
mówi,żejestspękany,zrujnowany,skamieniały,
