Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
12
Wstęp
Przyglądającsiędziełomteoretycznymorazkonfrontującjezpraktyczny-
mi/twórczymisposobamiujmowaniaproblemówprzezBator,staramsięodpo-
wiedziećnapytanie,czytedwaterminy:poetykaipraktyka,powinny—lubczy
wogólemogą—byćstosowanewymiennie.Codefactomogąmiećnamyśli
badaczestudiówkulturowychnazywającycoś„znaczącąpraktyką”?Wydajesię
tointeresującezwłaszczawodniesieniudodziałańosobytakwielowymiarowo
aktywnejjakJoannaBator.Znaczącapraktykajestokreśleniempowracającym
częstowtekstachnaukowych,alebrakujejegoklarownejdefinicji.
Dzielęmonografięnatrzyczęści—teoretycznąidwieanalityczne—któ-
reprzynosząodpowiedzinapostawionewewstępiepytania.Wczęścipierwszej
zatytułowanej„Rozważaniametodologiczno-teoretyczne”dokonujęhistorycz-
no-teoretycznegoprzeglądumyśliStephenaGreenblataijegokontynuatorów,
abyprzybliżyćnajważniejszezałożenianurtu,atakżezdiagnozowaćproblemnie-
doprecyzowanejterminologii,zarównonagruncieGreenblatowskiejmetody,
jakiszerzej—wobrębiestudiówkulturowych.Poetykękulturowązestawiamze
studiamikulturowyminazasadziepodobieństwa,ponieważzauważyłam,żeBator
czerpieztychdwóchodrębnych(jednakwwieluaspektachbliskich)nurtówba-
dawczych.WywodzącasięzKaliforniipoetykakulturowaewoluowałaztradycji
literaturoznawczej,ajejprekursorzywtłaczalidoklasycznychbadańnadliteraturą
myślipochodzącem.in.zbrytyjskichstudiówkulturowych,którezkoleistano-
wiłyzintegrowany,interdyscyplinarnyprojektrozpatrywaniakulturywrozumie-
niucałościowym.Samapoetykakulturowawystarczyłabywięcdoprzebadania
kontekstówhistorycznychujawniającychsięwanalizowanychtuutworach,lecz
niedotknęłabywwystarczającymstopniupragmatycznegoaspektu,charaktery-
stycznegodlapisarstwazaangażowanego.PonadtoBatornietylkotworzyteksty
literackie,aleteżpodróżujeianalizujeinnekultury,korzystającm.in.zobserwacji
uczestniczącej,rozwijanejnapoczątkuXXwiekuprzezBronisławaMalinowskie-
go.Wszystkotosprawia,żerozważaniazzakresunowegohistorycyzmudomagają
sięodwołańdostudiówkulturowych,którewprowadzamwłaśniewczęścipierw-
szej.Kluczoweokazująsięteżtożsamedlaobukierunkówinspiracjetematyczne
—motywywiodącewewszystkichutworachautorkiPiaskowejGóry.
WrozdzialedrugimskupiamsięnateoretycznychrozważaniachBator,do-
tyczącychjejwłasnejkulturowejpraktyki,którą,jaksięokazuje,badaczkanazy-
wa„hermeneutykąfeministycznąopsychoanalitycznympodłożu”
.Przyokazji
dokonujękrótkiegoprzeglądupostmodernistycznychdyskursówstanowiących
inspiracjędlapisarki,zawartychm.in.wjejrozprawieFeminizm,postmodernizm,
psychoanaliza(wyd.2001).Dysertacjatastałasięwpewnymsensiepodwaliną
późniejszychdziałańartystki,dlategozdecydowałamsięprzeanalizowaćjąjako
pierwszą.
Drugączęśćnazywam„Laboratoriumpraxis”idzielęnadziesięćrozdziałów.
KażdyznichzawieraanalizęjednegoutworuprozatorskiegoBator—zwyjąt-
kiemostatniego,wktórymumieszczamopracowaniadwóchpowieścipodróżni-
