Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Pocoryzykowaćswojąprzyszłośćdlajakiegośdurnegowyzwania,
którewymyśliłdlaciebieprzyszłymłodocianyprzestępca?
Wszyscywiedzieliśmy,żetachwilawkońcunadejdzie,aponieważ
mamyponiedziałekizostałyjużtylkotrzytygodniedokońcaroku,
trudnosiędziwić,żewyzwaniawreszciesięzaczęły.
–Myślisz,żektóryśzpomysłówRhettaznajdujesię
naautoryzowanejliścieFullera?–próbujęjąrozbawić.
Mójśmiechjestkompletniepustyiażwzdrygamsięnamyślotym,
jaknerwowobrzmi.Niepokójrozrastasięwmoimbrzuchujakczarna
pleśń.
Amójbrzuchrzadkosięmyli.
–Niemaszans–odpowiadaLuceiwkładatelefonzpowrotem
dokieszeni.–Ico,pójdziesz?
Ruszamyprzedsiebie,zapominającootwartychdrzwiachdodomu
Arthura.
–Niechcę…aletrochęchcę.Myślisz,żenaprawdęcośnanasma?
–Przecieżnikogoniezabiłyśmy,Marley.Comógłbymieć?
Marację.Mojenajwiększegrzechytonieodpisywanie
nawiadomościalbonieoddzwanianiedoludzi.Niemożnategonazwać
przestępstweminapewnoniejesttocoś,przezcomogłabymstracić
miejscenauniwersytecie.
Mimotospoglądamynasiebie.Obiemyślimyotymsamym.
–Powinnyśmypójść…wiesz,żebypopatrzeć–sugerujeLuce.
Itakwłaśnieludziedająsięwciągnąćwtęgrę.
Wilderowiepodnieślipoprzeczkęiniemawtymniczłego,czasami
dobrzejestsiępośmiać,ztymżeoninicnieryzykują,bowszystko
mogązałatwićzapomocąpieniędzy.Aleniemaryzyka,nie
mazabawy.
KiedywkradłyśmysiędogabinetuFullera,ktośmógłnas
przyłapać.Dlategobyłotoażtakekscytujące!Nadalczujędreszczyk
emocjipotym,jakweszłyśmydośrodka,apotemniepostrzeżeniesię
stamtądwymknęłyśmy.
–Dobrze,będziemytylkopatrzeć–zgadzamsię.–AtlasiJesseteż
będąchcielitampójść.MoimzdaniemJesseliczynato,żeznajdzie
powód,żebyzadrzećzRhettem.
–Nibyjaki?
–Niemampojęcia.MożeRhettkażenampomalowaćautasprayem.
Wtedymoglibyśmywykorzystaćtoprzeciwkoniemu.
–Inamalowaćkróliczkinajegobłyszczącymsamochodzie.Chętnie
narysowałabymjeswoimkluczem–dodajeLuce,poczymśmiejesię
