Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zrobią?Dzieckowciążpłacze...
Dzieciakiniemogłysiędoczekać,żebyudzielićodpowiedzi.
Jedenznichzawołał:
–Zastrzelićdziecko!
Pochwilijużwszyscysięprzekrzykiwali:
–Zastrzelićdziecko!Zastrzelić!
Chłopiec,któryprzedtemzapytałmnieokwestiegenetyczne,
zaproponował:
–Zastrzelićwrogów.
–Wciągnąćichwzasadzkę–dodałinny.
Pojawiłysiękolejnepropozycje:
–Użyćmałegojakoprzynęty.
–Ilemamybroni?
–Zasłonićmuusta.
–Jakdługowytrzymabezoddychania?
Zgodniezmoimioczekiwaniamijedynymiautoramipomysłów
byli„cierpiący”nazespółAspergera.Ichrodziceniezaproponowali
żadnychkonstruktywnychrozwiązań.Niektórzynawetpróbowali
poskromićtwórcząinicjatywęswoichdzieci.Wkońcuuniosłem
ręce.
–Wystarczy.Doskonale.Racjonalnerozwiązaniazostały
przedstawionejedynieprzezaspich.Wszystkichinnych
sparaliżowałyemocje.
–Aspigórą!–krzyknąłjedenzchłopców.
Odnotowałemobecnośćtegoskrótuwliteraturze,alewidoczniete
dzieciakisłyszałygoporazpierwszy.Chybaimsięspodobał,bopo
chwiliwszystkiestałynakrzesłachistołach,rytmicznieunosząc
pięści,iwykrzykiwałychórem:
–Aspigórą!
