Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
2
Z
zespektrumautystycznegoiprzygotowałemnaprawdęznakomite
atytułowałemswojąprelekcję:Genetyczneprognostykizaburzeń
diagramyprzedstawiającestrukturęDNA.Mojewystąpienietrwało
dopierodziewięćminut–mówiłemniecoszybciejniżzwykle,chcąc
nadrobićstraconyczas–kiedyJuliemiprzerwała.
–ProfesorzeTillman,większośćznasniejestnaukowcami.Może
spróbowałbypanużywaćmniejhermetycznegojęzyka?
Takiereakcjesąnieprawdopodobnieirytujące.Ludziegodzinami
rozwodząsięnaddomniemanymicechamicharakteruosóbspod
znakuBliźniątczyBykaalbopięćdnipodrządoglądająmecz
krykieta,aniepotrafiąpoświęcićczasuaniuwaginaprzyswojenie
podstawowejwiedzyomaterii,zktórejsąskonstruowani.
Prowadziłemzatemwykładtak,jakzaplanowałem.Jużbyłoza
późnonazmiany,zresztączęśćaudytoriumnapewnoznałasięna
rzeczywstopniuumożliwiającymzrozumienie.
Miałemrację.Jedenzesłuchaczypodniósłrękę.Interpelantbył
mniejwięcejdwunastoletnimosobnikiemrodzajumęskiego.
–Zakładapan,żeniemamydoczynieniazpojedynczym
znacznikiemgenetycznym,leczraczejzsumarycznym
oddziaływaniemgrupygenów,którycheksterioryzacjawynika
zindywidualnegofenotypu?Możepantopotwierdzić?
Wstuprocentach!
–Istotnie.Jesttosytuacjaanalogicznadozaburzeńafektywnych
dwubiegunowych,które...
Niedokończyłem,boJulieznowuprzerwałamojąwypowiedź.
–PrzetłumaczęsłowaprofesoraTillmanadlatych,którzynie
urodzilisięgeniuszami.Chybachodzioto,żezespołemAspergera
niemożnasięzarazić.Toniczyjawina,żetacyjesteście.
Wstrząsnęłomnąużyciesłowa„wina”,którewywołałowiele
