Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
robimisięsmutno,kiedymyślęomamie.Teraztakobietaprostym
pytaniempróbowałazmusićmniedokonfrontacjiztym,cosięstało.
–Tobyłoporazpierwszy.Nigdyjeszczeniezasłabłam.
–Wtakimrazienapewnotrzebatowyjaśnić.Niemainnego
wyjścia.Stałosięcośwyjątkowego,arzeczywyjątkowemają
wmedycynieswojeprzyczyny.
ZapółotwartymidrzwiamimignęłamigłowaBartka.
–Czymogłabymprzezchwilęporozmawiaćzmoimchłopakiem?
Wpuściłagonapięćminut.Wcześniejzałożyłamiwenflon,puściła
kroplówkę.
–Haneczko,cosiędzieje?–dopytywałBartek.
–Niewiem.Jakiśkoszmar.
Onteżnieznałtychmedycznychnazw,niemiałpojęcia
oprocedurach,badaniach,ścieżkachdiagnostycznych,podejrzewanych
diagnozach.Rozglądałsięniechętniepozimnympomieszczeniu.
–Jakaśmasakra–szepnąłmidoucha.–Wnajgorszymkoszmarze
bymtegoniewyśnił.Głowadogóry!Jutroprzywiozęciinnąpiżamę.
Wtejszpitalnejkażdywyglądażałośnie–próbowałżartować.
Piżamabyłazadługaizaobszerna,brakowałojejparęguzików.
Byłaszarajakwszystkowokół.Miałamwrażenie,żejejkolorjest
identycznyzkolorytemlamperii.Wyglądałamjaksprzętwtym
pokoju.
–Jakaśmasakra–powtórzyłamzanim.–Tomiałbyćtaki
cudownywieczór…
–Całeżyciemamynacudownewieczory–powiedziałciepło.
–Tenjedenmożebyćtrochęinny.
Naglerozdzwoniłsiętelefon.
–Muszępanaprzeprosić–powiedziałapielęgniarka.–Czekająjuż
napanadziewczynęnaradiologii.
PomachałamBartkowiręką.Przesłałmibuziaka.Pochwili
