Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jestempracownikiemnaukowymuniwersytetutechnicznego
–odezwałsięBartek.–Gdybymwtensposóbprowadziłwykłady
zestudentami,tomyślę,żecoponiektórzymielibykłopoty
zdodawaniem.Oczymmywogólerozmawiamy?Ojakiejchorobie?
–Ostwardnieniurozsianym–powiedziałmatowymgłosem
Kwiatkowski.–Topoważnachoroba–dodałpochwili.–Przewlekła.
–Nieleczysięjej?
–Leczy…Aleleczyćnieznaczywyleczyć–profesorcedził
powolisłowozasłowem.–Podajesięleki,żebyzatrzymaćprzebieg
choroby,wydłużyćokresyremisji,zmniejszyćnastępstwarzutów…
Chorobapostępuje.Niktniepotrafijejzatrzymać.Próbujemyjątylko
spowolnić…Zczasem,pookresierzutówiremisjiprzychodziokres
ciągłejprogresji,ciągłegopogarszaniasię.
Nicdomnieniedocierało.Miałamwrażenie,żelekarzmówi
okimśzupełnieinnym,okimś,kogojanawetnieznam.Mówiłcoraz
wolniej.Przerwypomiędzywyrazamistawałysięcorazdłuższe.
Wkońcuzamilkł.
–Panjeszczeniewie,czyHankajestchora?–przerwałmilczenie
Bartek.
–Niewiem.Mogętylkoprzypuszczać…–powiedziałpowoli
Kwiatkowski.–Mówiłem,żeczaspokaże.Czasjestdecydujący.
–Jeżelidobrzezrozumiałem–niemapanpodstawdopostawienia
tegorozpoznania?
–Wtejchwiliniemam–odpowiedziałspokojnieprofesor.
–Wtakimrazieniemaoczymrozmawiać–skwitowałBartek.
–Spotkamysię,kiedycośsięzmieni.
***
Pozornieniebyłooczymrozmawiać,alenazwatejchorobynie
dawałamispokoju.Bartekodwiózłmniedodomuipojechał
