Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
3
Dawidwszedłdownętrzaknajpy.Przystolikusiedzielijużpozostali
kompani.Kiedysiędosiadł,przeprosiłwszystkichzaspóźnienie,
anastępniewyjaśnił,iżpowodemzwłokibyłonowebiurkojegocórki,
któremusiałzmontować,itokonieczniedzisiaj.
–Trochęztymroboty,alemuszęwampowiedzieć,żejalubię
składaćmeble,awy?–zapytałzuśmiechem,poczymzamówiłkawę
ikieliszekczekoladowegolikieru.
–Jateżlubiętędłubaninę–odparłGrzegorz.–Nieodnosicie
wtedytakiegowrażenia,jakbyściesamitemeblezrobili?Niczym
stolarz.Tylkotrzebasiętrzymaćinstrukcji,pilnowaćkolejności
łączeniaelementów,żebyzkrzesłaniepowstałaciskrzynkanagazety.
Pozostalimężczyźnipokiwaligłowami,dającdozrozumienia,
żejużkiedyśtegodoświadczyli.
–Cośwtymjest,żeczujemypotrzebęzrobieniawżyciuczegoś
namacalnego,poprostujakiegośprzedmiotu,jakdawnirzemieślnicy.
Nieczujecieczasem,żeto,corobimy,czymsięzajmujemy,jesttakie
trochęjakczerpaniewodysitem?
–Jatozawszezazdrościłemludziomfachuwrękach
–kontynuowałGrzegorz.–Takilutniknaprzykład.Wpracowni,
wfartuchu,siedzisobieizkawałkówdrewnatworzyskrzypce,które
potempodziwiacałyświat.Awśrodkukawałekpapieruztwoim
nazwiskiem–rozmarzyłsię.
–Toprawda–włączyłsiędorozmowyArtur.–Potrzebujemy
czasemdowodu,któryuzasadnito,żemożemysięprzydaćinnym.
Dowodunajprostszego,zwykłego,jakchociażbyzłożeniezwykłego
biurka.Pozwólcie,żewamcośopowiem:
