Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
DariuszKankowski:RE-HORACHTEPierwszespotkanieRW201
–Jużcimówiłem,żemiałkumpli–warknąłurażonyAriel.–Byłoichczterech
czynawetpięciu...
–Dobra,przejdźmysiępowiosce–zaproponowałtentrzeci.–Możektóregoś
złapiemy.
WięcejDareknieusłyszał.Leżał,zastanawiającsię.Radkowiijegokolegom
groziłoniebezpieczeństwo.NiemógłpójśćzaArielemijegokumplami;
wywiązałabysięwalka,wktórejniemiałbyżadnychszans.Musiostrzec
pozostałych.Liczył,żewszyscyczekająjużzastadionem.Wolałniemyśleć,cosię
stanie,jeśliArieldotrzedonichpierwszy.
Głosradziłmu,żebyniemieszałsięzanadtowcudzesprawy,żebyskupiłsięna
swoimzadaniu.Leczniemógłichtakzostawić.
***
Zatrąbiłklakson.
–Już,już!–krzyknęłapaniPuzderska.–Zarazbędęgotowa!
Radekpoczekałnamamęprzydrzwiach.Powiedziałjej,żejedziedoMarcina.
Mamazkoleiwybierałasiędocórki;zięćczekałnaniąwsamochodzie.
Wkońcuwyszłazdomu,zamknęładrzwiipodałakluczesynowi.
–Tylkoniesiedźtamzadługo–pożegnałagoiwsiadładosamochodu.
–Jasne,żenie...–mruknąłRadek,wskakującnarower.
Opelruszył,Radekzarazzanim,bezpośpiechu.Samochódskręciłwlewo,po
chwilidotarłdolaskuizniknąłzanim.
Radeknatychmiastzawróciłrower,omałosięniewywracając,ipognałjak
szalonydodomu.Wpadłdosalonujakburzaizatrzymałsięnaprzeciwczerwonego
kryształu.
Wziąłgłębokioddech.Niebyłojużodwrotu.
44
