Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
prawejkościpoliczkowej–leczpozatymchybanicmu
niebyło.
–Hej–rzuciłniegłośno,kiedyucichłyskrzypiącekro-
kichłopców.–Jesteścietrochęzawcześnie.
Szuflatylkootworzyłzezdumieniausta,aleKaroten
ażzatchnąłsięzoburzenia.
–Zawcześnie?–Wzniósłoczy,jakbybrałniebiosa
zaświadkatejjawnejniewdzięczności.–Małośmypłuc
przezciebieniewypluli,atynastakwitasz?
–Niekrzycz,bojąspłoszysziniewzejdzie–udzielił
Pawianoschłejreprymendy,nieprzerwaniewpatrującsię
wśnieg.
Karotenzmieszałsięnamoment,poszukałwzrokiem
wsparciauSzufli,akiedygonieuzyskał,zdemonstracyj-
nymlekceważeniemzaplótłramionanapiersi.
–Dobra,niewtrącamsię.Kiedyskończyszświrować,
poprostupowiedz.
Ponieważtamtenmilczał,dryblasprzestąpiłznogi
nanogęiniepewniezatarłdłonie.
–Bądźrozsądny,stary–spróbowałtonuprzyjaznej
perswazji.–Miałeśostatnioprzerwęwżyciorysie.Trzeba
trochęczasu,żebywszystkonanowopoukładałocisię
wgłowiejaktrzeba.Najgorszezatobą.Teraztylko…
–Ciii!–Pawianprzestałsiękiwać,położyłpalec
nawargach,apochwiliwestchnąłzgłębipiersiiuśmiech-
nąłsięzzadowoleniem.–Jest!Wschodzi.
Terazionidostrzeglimaleńki,wątły,bladozielonykie-
łek,którywypchnąłponadśniegostrykoniuszek.Karo-
tenodrazuzapomniałodąsach,pochyliłsięnisko,
opierającdłonienaugiętychkolanach.
–Jaciękręcę!–szepnąłwzachwyceniu.–Tomiwyglą-
danajakąśroślinkę.
34
