Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Piątek
–Jakto„niemożeszmniepodrzucić”?
–Nosorry,cośmiwypadło.
–Tak,chybabzykanie…Walsię.
–Będę.–Ivyzaśmiałasiędosłuchawki.
Niemiałamsiłydotejdziewczyny.Najpierwpowiedziała,
żemniezawiezie.Potem–żeniemoże.Noimusiałamzasuwaćna
komunikacjęmiejską.Bomba.
Wdodatkudalejniewiedziałam,zczegomamnibyza-
płacićmechanikowi,aleprzyszedłmidogłowydiabolicznyplan.
Zbajerowaćgo,wsiąśćszybkodoautaiodjechać.Nie!Nie!Nonie
mogłabymtakprzecież.
Autobusmiuciekłprzezcholerneszpilki.Wiedziałam,że
jaksięspóźnię,topewniepomyślą,żeminiezależynatejpracy.
Była14:43,czyliprawiezdążyłam.
–Wczymmogępomóc?
–Dzieńdobry.Jamiałamprzyjśćdziśnarozmowękwalifi-
kacyjną.
–Rozumiem,alepanisięspóźniła.
–Takjakośwyszło.Obiecuję,żetonapewnosięniepowtó-
rzy,jeślitylkomniezatrudnicie.
–Proszęposłuchać,innedziewczętabyłyprzedczasem,
więcrozmowyszefowazaczęławcześniej.
–Tomogętamwejść?–Znadziejąwskazałamnadrzwi,
gdzieewidentnieodbywałasięrekrutacja.
–Niestetyjużnie.
–Och,proszęmniezrozumieć,autobusmiuciekł.
–Tak,tobardzociekawe,aletakjakjużpowiedziałam…
11
