Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Dobrzesiępaniczuje?–spytałaNikki,gdydziewczynawyjęła
ztorebkipigułkiipopiłajewodą.
–Poczujęsiędobrze,jakwylądujemy–jęknęłatamta,odkładając
butelkędosiateczkowejkieszonkiprzysiedzeniu.–Następnymrazem
pojadęsamochodem.
–Niedługoznajdziemysięjużchybapozastrefątychturbulencji
–powiedziałaNikki,widzącwoczachkobietypopłoch.–Napewno
nicnamsięniestanie.Częstosłyszałam,żesamolotjest
bezpieczniejszyodsamochodu.
–Możliwe.Alenatakiejwysokościzawszecośmożepójśćnietak.
–Wmiędzyczasiedziewczynapodniosłaksiążkęiściskałająteraz
kurczowowzbielałychdłoniach.–Przepraszam.Obawiałamsiętej
podróży,jeszczezanimweszłamnapokład.Mojenajgorsze
przewidywaniapotwierdziłysięwstuprocentach.
Nikkiskinęłagłową,zastanawiającsię,jakimcudemsiedzącemu
przyokniefacetowizwłosamiściętyminajeżaudałosiętakpoprostu
zasnąćwśrodkuszalejącejwichury.Drzemałwnajlepsze,
oszczędzającsobiemrożącychkrewwżyłachwidokówzaszybą.Nikki
dotknęłapaznokciemtwarzyTyleranazdjęciu,doskonalerozumiejąc
mękiswojejtowarzyszki.Nietylkoonawalczyłaterazzwłasnymi
nerwami.
–Chłopak?Mąż?–zapytałakobieta,posyłającjejprzepraszające
spojrzenie.–Wiem,żetoniemojasprawa,alefacetjestboski.
Nikkizachichotała.Tadziewczynamiałarację.Zrobiłatozdjęcie
jakieśtrzymiesiącetemu,tużprzedwyprawąTyleradoLiberii.Jako
byływojskowynadalpreferowałbardzokrótkościętewłosy.Jeśli
dodaćdotegokilkudniowyzarostorazowebrązoweoczy,które
zawszezaglądałybeztruduwgłąbjejduszy...tak,towszystkorazem
wziętezpewnościąmusiałooznaczać,żeTylerbyłboski.
–On...–Nikkistarałasięudzielićwmiaręlogicznejodpowiedzi
nausłyszanepytanie.–Prawdępowiedziawszy,niewiem,jak
gonazwać.Todługahistoria.Idośćskomplikowana.
Nikkischowałazdjęciezpowrotemwewnątrzczytnika.Nielubiła
rozmawiaćnaswójtematznieznajomymi.Aniopracy,anitym
bardziejorelacjachuczuciowych.AsprawaTylerabyłajużwyjątkowo
osobista.TrzymiesiącewcześniejwyjechałdoLiberii,bypodjąć
