Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
spodoba.
Zmarszczyłanos.
–Wątpię,aledobrze.
Oczywiście,żesięzgodziła.
–Świetnie.Przyjdępociebieoczwartej,żebyśmiałaczasprzebrać
sięposzkole.
Kiwnęłagłowąiwróciładolektury.Byłojasne,żeniemiałaochoty
naspacer,alechciałaspędzićzemnączas.Musiałemnauczyćsię,jak
przekonywaćjądoróżnychrzeczy.
Zadzwoniłdzwonekoznajmiającyprzerwęobiadową.Zamknąłem
książkę,którąprzeczytałemjużwwiekudziewięciulat,ischowałem
jądoplecaka.
–Jesteśgłodna?–zapytałemScarlett,kiedywychodziliśmyzklasy.
–Okropnie.Napewnowezmędzisiajfrytki.
–Wiesz,żesmażysięjewstrasznejilościoleju.
–Tak–odpowiedziała.
Tegoteżnierozumiałem.Tyluludziniedbaoto,coznajdziesię
wśrodkuichciała.Zjadająnawetrzeczy,októrychwiadomo,
żesąniezdrowe.
–Atycozjesz?Znowusałatkę?
–Pewnietak–odpowiedziałem.Tobyłojedynedanie,
codoktóregomiałempewność,żenieociekachemikaliami
ikonserwantami.–Smakujemi.Powinnaśjejkiedyśspróbować.
Scarlettzatrzymałasię.
–Myślisz,żepowinnamzamienićfrytkinasałatkę?
–Cojestztobąnietak,Noah?–warknęłaImogen.–Jakmożeszjej
mówić,żejestgruba?
–Nigdyczegośtakiegoniepowiedziałem.–Odwróciłemsię
doScarlett.–Wiesz,żenieotomichodziło.–Zmarszczyłabrwi,aja
spanikowałem.Dotknąłemjejramieniaiuśmiechnąłemsię.–Noweź,
niesądziszchyba,żewłaśnietomiałemnamyśli.Niemusiszwsobie
zmieniaćabsolutnieniczego.Chodziłomitylkooaspektzdrowotny,
nieoto,żebyśsięodchudzała.
–Scarlett,chodźzemną–rzuciłaImogenispojrzałanamniespode
łba.
–Dlaczegoonacięodciąga?Wyjaśniłemjużtonieporozumienie.
–PogłaskałemScarlettkciukiemporamieniu.
–Im,wszystkowporządku?Wiem,ocomuchodziło.
–Tytakserio?Wiem,żeniejesteśprzyzwyczajonadotego,
żefacecizwracająnaciebieuwagę,aletojestpoprostuśmieszne.
