Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nawyświetlacz,odetchnęłazulgąiodrzuciła
połączenie.–Przepraszam,myślałam,żetoPiotruś,
żecośnietakzPawełkiem.Pierwszyrazzostawiłamich
samychnadłużejniżgodzinę.
–Totwojedzieci?–spytałaElwira.
–Tak,toznaczynie.Pawełekmatrzymiesiące,
aPiotruśtomójmąż.Tobyłjegopomysł.„Niemożesz
przezdwadzieściaczterygodzinybezprzerwymyśleć
odziecku,bozwariujesz”–powiedział.„Zróbcośdla
siebie,spotkajsięzkoleżankamialboznajdźsobiecoś
innego.Mychłopakisobieporadzimy”.Alekoleżankiteż
mająrodziny,obowiązki,noinieudałonamsięwykroić
nawetgodzinynababskiespotkaniebezdzieci.Awtedy
Piotruśwypatrzyłtęjogęśmiechu.„Spróbuj,pośmiejesz
się,odstresujesz,agdybycoś,towpięćminut
przybiegnieszdodomu”.Nawetwczterybymdobiegła,
bomieszkamynasąsiedniejulicy.Mamnadzieję,
żegdybycośsiędziało,tfu,tfu,toPiotruśdałbyznać,
aniebohaterastrugał.Trochęsiędenerwuję.Chyba
donichzadzwonię.–Znowuzerknęłanawyświetlacz.
–Dajty,dziewczyno,tymswoimchłopakomspokój.
PiotruśiPawełeksobieporadzą–powiedziałaJankaibyło
wjejgłosiecośtakiego,żekobietaodłożyłatelefon.–
Ajakmasznaimię?
–Paula.
–TrzyrazyP–Paula,Piotruś,Pawełek–podsumowała
Elwira.
–Takwłaśniesobiewymyśliliśmy.–Paulauśmiechnęła
sięizwróciłasiędoMarty:–Twojakolej.
–Marta.Donatamniezachęciła,więcjestem.Niemam
pojęcia,codalejbędziesiędziało,alezaczęłosię
całkiemciekawie.Tonarazietyle.
Wszystkiespojrzałyteraznaszatynkęwkącie,która
