Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Uwagiogólne–interpunkcjaisemantyka
Wstęp.Interpunkcjapolska
UWAGIOGÓLNE–INTERPUNKCJAISEMANTYKA
Termininterpunkcjabywastosowanywspółcześniewdwóchgłównych
znaczeniach:l)metajęzykowo-jakonazwazbioruznakówinterpunk-
cyjnychizasadichużywania;2)przedmiotowo-naoznaczeniestawia-
niawpiśmieodpowiednichznakówiwynikówtejczynności,tj.znaków
interpunkcyjnychwkonkretnymtekście.
Zpierwszymznaczeniemmamydoczynieniawówczas,gdymówimy:
„polskainterpunkcjajestdośćtrudna”;„podstawywspółczesnejpolskiej
interpunkcjiopracowałStanisławJodłowski”.Wdrugimznaczeniu
stosujemytenwyrazwtakichnaprzykładwypowiedziach:„wgazetach
spotykamyczęstoniepoprawnąiniestarannąinterpunkcję”;„musimy
uważaćnaswojąinterpunkcję”;„interpunkcjaGombrowiczajestbardzo
swoista”.
Ciekawejestpochodzeniesłowainterpunkcja:łacińskirzeczownik
interpunctioznaczytyle,co(oddzielanie(wyrazówwzdaniu)zapomocą
kropek);przedrostekinter-=(między,wśrodkuczegoś)(por.też:interkon-
tynentalny,interregnum),zkoleipunctum,punctus=(punkt),właściwiezaś
(nakłucie,szpic)(odłac.pungere=(kłuć,ryć)).
Alecomająwspólnegokłucieiszpiczprzestankowaniem?Znakiinter-
punkcyjneniesąwprawdzietakstarejakpismo,jednakichzastosowanie
poświadczonojużwczasachantycznych.Otóżpunktu(kropki)używali
Rzymianie-nawzórGreków-abyzaznaczyćnatabliczcewoskowej
przeznakłucierylcemkonieczdaniaalboodcinkazdania.Wznaczeniu
przenośnymsłowopunctumoznaczałotakżefragmentwtensposóbwyod-
rębniony-takjakdziśmożemymówićo„punktach”przemówienialub
porządkudziennego.
WśredniowieczuPolacyprzejęliznakiinterpunkcyjnerazemzalfa-
betemzłaciny.SkodyfikowałjeporazpierwszypijarOnufryKopczyński
wroku1789wswojejGramatycedlaszkółnarodowych.Nazywanoje
wówczasznamionamipisarskimi(piśmiennymi).Dopieronaprzełomie
IX
