Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
za​sta​na​wiać.
Takieodpowiedziinstantzmiejscawydająmisiępodejrzane.
BąbelekiKudłaczekwkomiksieTadeuszaBaranowskiegoteżmusieli
przeżyćswojąporcjęprzygód,zanimdowiedzielisię,żewodasodowa
bierzesięzsyfonu.Aleprzyglądaniesięśmiechowizbliska
naszczęścieszybkopozbawiazłudzeń,okazujesięonbowiem
zjawiskiemtyleżpowszechnym,copozostawiającymteoretyków
zupełniebezradnymi.Jednązpięknychlekcjiumysłowejpokoryjest
lekturawprowadzeńdobodajwszystkichksiążekpoświęconych
teoriomhumoru,boautorzyjużnapoczątkuprzyznająsięnaogół
doporażki.Materiaśmiechuwymykasięcochwilęipączkuje
nowym,niespodziewanymaspektem,którywywracadogórynogami,
jakwdobrymslapsticku,próbyjejuporządkowania.Hobbesnazywał
śmiechwyrazempoczuciawyższości,Schopenhauer–reakcją
nazauważonąniezgodność,Bergsonuznawałgozaodpowiedź
dynamicznegoistnienianasztucznośćimechanicznośćświata.Alejak
zauważyłTadeuszBoy-Żeleński,„każdazdefinicyjfilozofów
matęwadę,żepotykasięojakiśfakt”iwyjaśniatylkomałykawałek,
po​zaktó​rympo​zo​sta​jewie​lepy​tań.
Zamiastpytać,staramsięwięcdawaćnurawpraktykęśmiechu
isprawdzać,coztegowyniknie.Jeślimojaksiążkamiałabystanowić
jakiśmanifest,tochciałabym,żebydotyczyłonuznania
niejednoznacznościiprawadoambiwalencji.Wszelkieproste
odpowiedzistarałamsięskreślaćmożliwieszybko,byniedaćsię
imuwieść.Niezastanawiałamsięnaprzykładprzesadnienad
kategoriąsmakuczygustuwhumorze,abynieulecpokusie
trywialnychkonkluzjiwrodzaju„ludziedeklarują,żeśmieszyich
MontyPythoniWoodyAllen,boczują,żetakwypada”albo„ironia
tostrategiakompensacyjna”.Łatwojestpowtarzaćtakiepozornie
prowokacyjnesądy,alepróbasprawdzeniaichwpraktycepokazuje,
żeśmiechtodomenaprzypadkówindywidualnych,paradoksów,