Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wdawnychlatach,kiedynamacieobrywałonalbojegoprzeciwnik,obserwował
udzielającychimpomocylekarzy.Alewtedywgręwchodziłysiniaki,krwawiącynosczy
zwichniętypalec.Aterazleżałprzednimczłowiekzkilkomaranamibrzuchaiklatki
piersiowej.Byłyzapaśnik,wciążsilnyipełenenergii,stałwięcbezradnienadumierającymi
niewiedział,jakmupomóc.Słyszał,żeżonatelefonujedopogotowiaratunkowego,potemz
własnejinicjatywydomilicji.Marację–pomyślał.–Przecieżtojestmorderstwo.Wykłócała
sięchwilęzkimś,ktowidaćprzyjąłwiadomośćzniedowierzaniem;rzuciłaparęmocnych
słów,zmiękłaijużspokojniepodawałaadres.Pochwilipojawiłasięwprzedpokojuzmiską
wodyikawałkiemczystegopłótna.Uklękłaprzyrannym,zaczęładelikatniezmywaćkrewz
jegotwarzy.
–ToStaroń?–Rzuciłamężowispłoszonespojrzenie.–Tenzczwartegopiętra?
Przytwierdziłruchemgłowy.JacekStarońmieszkałpiętrowyżej,aleniebezpośrednio
nadnimi;zajmowałkawalerkęnawprostschodów.Pracowałjakoelektromonterwjakiejś
spółdzielni,nieznaligobliżej.Byłsąsiademspokojnym,grzeczniepozdrawiał,kiedymijali
sięprzywindzielubsterczelicierpliwiewkolejcewsklepiespożywczym.Właściwie
wiedzielionimtyleconic.
Butkowskipopatrzyłnaschody,wszedłkilkastopniwgórę.–Wświetlelampdostrzegł
plamykrwi.Prowadziłyażdootwartychdrzwikawalerki.Stanąłuwejścia,alenieprzestąpił
progu.Bałsię,żezadepcześlady.
–Jasiek,chodźtu!–Katarzynaprzykucnęłaobokleżącego,pochyliłasięnadnim.–On
cośmówi.
Butkowskizbiegłtakszybko,jakpozwalałyrozklapanepantofle.
–PanieStaroń!–powiedział,wpatrującsięwcorazbielszątwarzrannego.–Słyszypan
mnie?Toja,sąsiadztrzeciego,Butkowski…Ktopanatakurządził?
Siniejącewargirozchyliłysięzwysiłkiem,powiekidrgnęły.Słabnącyzkażdąchwilą
człowiekpróbowałunieśćprawąrękę,alezaledwieporuszyłpalcami.Katarzyniezdawałosię,
żepatrzynanią,więcspytałazewspółczuciem:
–PanieJacku,ktopanapobił?Zarazprzyjedziepogotowie,wezmąpanadoszpitala,
wszystkobędziedobrze.Alektopanapokaleczył?
–Za…karę–wyjęczałświszczącymszeptem.
–Zajakąkarę?Namiłośćboską,ktopanaukarał?Izaco?
CiałoStaroniadrgnęło,powiekiprzymknęłysię,głowaopadłanabok.
–Nieżyje?–Katarzynaprzeżegnałasięiodsunęła:bałasięumarłych.
–Możetylkozemdlał.–Butkowskipatrzyłbezradnienatężejącerysyzbielałejtwarzy.
Chybakoniec–pomyślał.
Usłyszeliwarkotsamochodów,pochwilikrokikilkuosób.Zachrypiaławinda,zaraz
potemruszyładruga.Natrzecimpiętrzewysiadłlekarzpogotowiaidwajsanitariuszez
noszami.Zdrugiejwindywyskoczyłsierżantmilicjiijeszczektośpocywilnemu.Butkowscy
cofnęlisiędoprzedpokoju,Katarzynanarzuciłapłaszcz,zrobiłojejsięzimno.Lekarzukląkł
przyrannym,alepochwiliwstałipotrząsnąłgłową.
–Nictupomnie–rzekł.–Tojużtrup.Wypiszęświadectwozgonu.Jakonsięnazywa?
–spytał,wyciągajączteczkipapiery.
Tymczasemcywilpodszedłbliżej,popatrzyłnaumarłegoimruknąłcośdopodoficera.
Tenbezsłowazawróciłwkierunkuwindy.Acywilwszedłjakośtakniepostrzeżeniemiędzy
lekarzaiButkowskich,obrzuciłichuważnymspojrzeniem,zatrzymałwzroknamężczyźniei
uśmiechnąłsięlekko.
–Pamiętampanaostatniąwalkę–powiedziałzuznaniemwgłosie.–Marzec,
osiemdziesiątytrzeci,halaGwardii.
Byłyzapaśnikzmieszałsię,poczerwieniałjakpanienka.
–Naprawdępanopamięta?–spytałzniedowierzaniem.
5
