Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Prolog
Lenazamknęłaoczy,wzięłagłębokiwdechipowoliwypuściła
powietrze.Chciałakażdegoobdarzyćwsparciem,któregotakczęsto
ionapotrzebowała.Robiłacomogła,bypomócwszystkim,którzy
sygnalizowali,żesamisobienieporadzą.Zakasywaławtedyrękawy
ibezsłowastarałasiębyćpodporąwtrudnychchwilach,bouważała,
żetaktrzeba.Jednakczynapewnokażdyzasługiwał
nabezwarunkowąpomoc?
–Powieszmi,dlaczegonadaltutajjesteś?–zapytałaLena,tym
razemniekryjącoburzenia.Emocjetargałyniąniczymhuragan,
któregonicniebyłowstaniezatrzymać.MieszkającnaSzmaragdowej
Wyspie,przyzwyczaiłasiędoporywistychpodmuchówwiatru,aleto,
cosięzniądziało,byłoniczymwporównaniuznajgorsząirlandzką
pogodą.Niebyławstanienadsobązapanowaćimiaławrażenie,
żejeszczechwila,awybuchnie.
–Jużcimówiłem,Melka.Jestemtutajtylkoiwyłącznieztwojego
powodu–odparłmężczyznaiponowniespróbowałzbliżyćsię
dodziewczyny.Tajednakodsunęłasięgwałtownie,jakbybałasię,
żesięsparzy.Niemiałaabsolutnieżadnegoszacunkudotego
człowieka,którydziałałnaniąjakpłachtanabyka.
–Popierwsze,niemówdomnieMelka!–warknęła.–Tenzwrot
przeznaczonyjesttylkodlawybranych,atysiędonichniezaliczasz.
Podrugie,mniedlaciebieniema,więcniemamyoczymrozmawiać.
Potrzecie,wyjdź!
Lenaodwróciłatwarz,bymężczyznaniemógłzauważyć
pojedynczejkropli,któratorowałasobiedrogępobladympoliczku
zranionejdziewczyny.
–Lena,proszę.
–Odejdź!Odejdźinigdyniewracaj.
