Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
RozdziałII
TegorankaAdolfwyszedłwcześniej.Miałpewność,
żeWolnikskrywawzanadrzujakieśrewelacje.Jadąc
tramwajemdoŚwiętochłowic,całyczasmyślał,
cotakiegoodkryłdoktor,copominiętowraporcie.Komu
zależało,abyteinformacjenieujrzałyświatładziennego?
Izjakiegopowodu?
Budynekświętochłowickiegoszpitalastał
nawzniesieniunadmiejscowąrzekąRawą.Ztyłu
nadużejpłaskiejprzestrzenirozciągałsięStaryCmentarz.
Gabinetdoktoraznajdowałsięzaprosektoriuminiewielką
kostnicą.Radcaprzeszedłprzezzimneszpitalnekorytarze
inieśmiałozapukałdomasywnychdrzwigabinetu
Wolnika.
–Proszę–usłyszałstanowczy,aczspokojnymęski
głos.
Niepewnymruchemnacisnąłklamkęiwszedł
doniewielkiego,chłodnegownętrza,wktórymstałydwa
brązoweskórzanefotele,niskistółwstyluartdéco,
biurkoiregałnafachowąliteraturęmedyczną.Wjednym
zfoteliwnonszalanckiejpoziezfiliżankąkawywręku
siedziałniewysokikrępymężczyzna.
–Witajcie,Jendrysku.–Wstałipodałgościowirękę.
–Cowasdomniesprowadza?
–Witajciedoktorze.SprawaSalzmanna.–Adolf
postanowiłodrazuprzejśćdosedna.
SłyszącnazwiskoSalzmann,Wolnikzmieszałsię
isięgnąłpoleżącąnabiurkupaczkęcygarCoronas.
–Zapalicie?–zapytał,wyciągającjednodlasiebie.
–Chętnie.–Adolfpoczęstowałsięiciągnąłdalej.
