Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wymagałoodkurzanie.Wcześniejszenieprzyjemności
odsunęłysięgdzieśwcień.Znowudałosięusłyszeć
młotekEdulaMunśiego,aleterazjakbyciszej
zewzględunapóźnągodzinę.
–
Ćalo
20,czasdodomu–powiedziałaRoksana.–Jutro
szkoła.–Comabyć,tobędzie–oznajmiłDźehangir.
–Zostańmyjeszczetrochędłużej–promieniał
zadowolony,żemiałokazjęposłużyćsięnowym
zwrotem.
Śmiejącsię,dziadekpoczochrałgopowłosach.
–Tak,usiądźcienachwilę.
–Nieznasztegochłopaka–powiedziałJezad.–Jutro
ranoniebędziegomożnawyciągnąćzłóżka,bogłowa
goboliiwbrzuchupali,apupagniecie.
–Przyjdziemyniedługoznowu–obiecałaRoksana
iucałowałaojcawpoliczek.
SmutekosamotnieniapowróciłnatwarzNarimana,
kiedyDźalprzyniósłzłazienkipłaszcze
przeciwdeszczoweiparasole.
Zamykającnanocdrzwifrontowe,Kumiskomentowała,
żepowizycierodzinyćhenojówzawszeczujesię
wyczerpana,jakbyprzezdomprzeszłatrąbapowietrzna
albohuragan.
–Todziwne–powiedziałNariman.–Mniesięwydaje,
jakbyświeżabryzaprzewietrzyłazatęchłepowietrze.
–Nigdynieprzegapiszokazji,żebymidogryźć,
prawda?
–Toniedogryzanie,Kumi–wyjaśniłDźal
zeznużeniem.–Topoprosturóżnicastanowisk.
