Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ustawiławszystkonatacyizniknęłazadrzwiami.
–Powinieneśjeprzyjąć–powiedziałaFerrin,sięgając
pojogurtzowocami.
Jedzeniesprawiałoojcuproblemy,alestarałsięjeść
samodzielnie.Prawąrękęunosiłpowoli,gryzł
niezdarnie.
–Jeśliprzyjmę–jegomętnespojrzenienaglestałosię
świdrujące–tobędzieznaczyło,żejużtamniewrócę.
Ferrinmilczała.Powrótdofunkcjitrenerawydawał
sięraczejmałoprawdopodobny,aleniechciała
odbieraćojcunadziei.Możepowinnapoprosićkilku
zawodników,bywpadliznimporozmawiać?
Tobymupoprawiłohumor,ajejmożepozwoliło
golepiejzrozumieć.Bomimożeoddwóchtygodni
przebywałaznimdwadzieściaczterygodzinynadobę,
nadalbyłdlaniejobcymczłowiekiem.
Joyzbierałatalerze,kiedyrozległsiędzwonek.
–Jaotworzę.–Ferrinpoderwałasięzfotela.
PóźnympopołudniemHunterCarutherspodjechał
podwielkidomwCarmel.Niemalcałydzieńspędził
wzakurzonymarchiwumswojejAlmaMater,szukając
dowodów,któremogłybygooczyścićzzarzutu
zabójstwasprzeddziesięciulaty.
Jedyne,czegozdołałsiędowiedzieć,tożenadal
mauczulenienakurz.Matkapocieszałago,
żezwiekiemminie,alenieminęło.Pochodziłzdużej
teksaskiejrodzinyranczerów.RodzicekochaliBoga,
bydłoiswoichpięciusynów,zktórychonbył
najmłodszy.Czterechsynówpodzielałoichmiłość
doziemi,Hunterwolałfutbol.
