Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Ciebieteż.
Otwierafrontowedrzwiidośrodkawpadaśnieg.
–Trzymajsięciepło!–woła,gdyodchodzi.Postawmysprawę
jasno:wyglądaświetnie.
Wtejchwiliczuję,żesięrumienięiniematonicwspólnego
zpogodą.
Terazmarzymisiętylkogorącyprysznic,skorotermazostałajuż
naprawiona.
Wchodzęposchodach,kiedymójwzrokpadanadrzwiEllie
Wadenaczwartympiętrze.
Wisinanichświątecznywienieczczerwonymostrokrzewem
ikokardką.Wcalenieodzwierciedlatejnutysmutku,którączułam,
kiedyzniąrozmawiałam.Cośmnieciągniedojejdrzwi.
Podwpływemimpulsuzatrzymujęsię,łapięoddech
ipostanawiam,żeprysznicmożepoczekaćjeszczekilkaminut.Lekko
pukam.
ChwilępóźniejEllieotwieradrzwi,wdłoniachtrzyma
ciemnozielonąsukienkę.
–PaniJulliard!–wykrzykujezszerokimuśmiechem.–Proszę
wejść,zapraszam.
–MówdomnieMeg–proszę.Otwieraszerokodrzwiiwchodzę
docichegomieszkania.
Wprzeciwieństwiedodrzwiwejściowychmieszkanieniejest
udekorowanenaświęta,comniezaskakuje.Zamiasttegoleżytam
kilkauporządkowanychstosówróżnychprzedmiotów,niektórenajej
sofie,aniektórenastolikudokawy.
–Proszę,wybaczmibałagan–mówi,chociażjestuniej
czyściutkoischludnie.–Przeglądamniektórezrzeczy.Wejdź.Zrobię
citęherbatę.Proszę,usiądź.
Ellierzucazielonąsukienkęnakoniecsofy,ajasiadamobok
niej.
KiedyEllieznikawkuchni,rozglądamsię.
Zdjęciajejimłodejkobietywisząnaścianachistojąnakominku.
JestuderzającepodobieństwomiędzytąkobietąaEllie.Majątensam
mocnynos,tesamebłyszcząceoczy.
–Twojacórka?–pytam,kiedywracaztacązherbatą.
–Otak.MojaBetsy.MieszkaterazwLondynie.Maświetną
pracę,któratrzymajązdalaodemnie.Alejestemzniejbardzo
dumna.
Jest.Niedasiętegoniezauważyć.
