Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
przeprowadzki?–zgaduję.
–Tak.Przezlatanagromadziłamwięcej,niżmyślałam.
Mieszkamtu,wParkviewWest,oddziesięciulat.
Więcprzeprowadziłasiętutaj,kiedymiałamdwadzieścialat.Jak
tosięstało,żenigdyjejniewidziałam?Boniezwracałamuwagi.
Wła
śnietak.
–Nocóż,będziemismutno,gdyodejdziesz–oznajmiam.–Miło
byłobymiećtuprzyjaciółkę.
Patrzynamnieuspokajająco.
–Będzieszmiałaprzyjaciół,kochanie.Więcej,niżmożesz
zliczyć.Wszyscytunaciebieczekali.
–Mamnadzieję,żelubiąbyćrozczarowani–odpowiadam
cierpko,aonasięśmieje.
–Maszpoczuciehumoru.Podobamisięto.
Uśmiechamsięznią.
–Używamhumoru,byukryćswojądziwacznąosobowość
–wyjaśniamjej.Znowusięśmieje.
–Jesteśrozkoszna.
Kładęsukienkęzpowrotemnaoparciesofyipodziwiam,jak
idealnieukładasięeleganckidekoltwłódkę.
–Powiedziałaś,żemiałaśjąnasobiewnajlepszyminajgorszym
momencieżycia–spoglądamnanią,aonaodwracawzrok.–Wygląda
nato,żeprzywołujesilnewspomnienia.
–Czykiedykolwiekkochałaśkogośtakbezpamięci,
żemyślałaś,żeniebędzieszmogłabezniegooddychać?–pyta.
MyślęoDrake’uikręcęgłową.
–Nie.
–Nigdy?
–Nigdy.
–Maszjeszczemnóstwoczasu–mówi.–Właściwietonosiłam
tęsukienkę,kiedybyłammniejwięcejwtwoimwieku.
–Chciałabymotymusłyszeć–mówięznadzieją.Sukienkamieni
sięwświetlepłomienizkominka.Możezabrzmitogłupio,alesamo
patrzenienaniąsprawia,żeczujęsięszczęśliwsza,jakbymczuła,
żeżycieniesiezesobąniezliczonemożliwości.–Wiem,żewłaśniesię
poznałyśmy,aletasukienkamahistorię,którątrzebaopowiedzieć.
Elliesięwaha.
–Niejestempewna,czychceszusłyszećtęhistorięwdniu,
wktórymsiępoznałyśmy.Toniejestbajkazhappyendem.
–Życietoniebajka–mówiępoprostu.–Alemimotojest
