Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ŚwiatyrównoległeRW2010
szpitalnymłóżku.Drugimężczyznabyłowielemłodszyodtowarzysza.Miałjasną
krótkąbrodęiobserwowałgoczujnymspojrzeniembladoniebieskichoczu.–
Niedobrzebudzić.Senpomaga.
Rickpokiwałtylkogłową.Siobhanżyła.Żyłaibyławszpitalu.Terazwszystko
będziedobrze.Wyciągnąłdłońidotknąłdelikatnierudejgrzywki.
–Udałonamsię,pingwinku–wyszeptał,czującnapoliczkachłzyradości.–
Udałosię...
Wtymmomencieniewielebrakowałomudopełniszczęścia.Niezwracałuwagi
nabrakelektrycznegoświatłaaninadziwnąciszęszpitala.Niedostrzegał
zatroskanychspojrzeńobunieznajomych.
Starszymężczyzna,któryprzedstawiłsięjakoPassi,podszedłdooknaiwyjrzał
nazaśnieżonyparking.Pomarszczonepalcewybijałynierównyrytmnazielonym
parapecie,abladoniebieskieoczywpatrywałysięwzimowąnoc.Heino,jego
młodszytowarzysz,siedziałwrazzRickiemprzyszerokimstolewpomieszczeniu
lekarzy,obejmującoburączkubekparującejkawy.
ObajFinowiemieli–rozpięteteraz–pokryteaktywnymkamuflażemwojskowe
kurtki.Całefragmentyichciał,ukrytepodmateriałem,rozmywałysięwpółmroku
oświetlanegochemicznąlampąpomieszczenia.Wydawalisięniemalduchami,tylko
częściowoobecnymiwtejrzeczywistości.NalewymramieniuHeinoodcinałasię
okrągłanaszywka,naktórejwidniałideogramsatelity.Karabinystałyoparte
ościanę,alebyłjakiśnieokreślonyelementwpostawach(głosach?spojrzeniach?)
obumężczyzn.Element,którysugerował,żebezbronisąrówniegroźni,coznią.
–Przykromi.Naprawdę.–Passinieodrywałwzrokuodwirującychzaoknem
płatkówśniegu.–Żeniespotkałpanżony.
–Przyznaję,żejestemtrochę...–Rickprzerwałwpółzdania,abyodkaszlnąć.
Płucaznowuzapiekłyżywymogniem.–Zagubiony.
–Wszyscyjesteśmyzagubieni.Zwłaszczateraz.
17Echo
