Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ŚwiatyrównoległeRW2010
Białypuchnanieodśnieżanychchodnikachskrzypiałprzykażdymkroku,ale
byłtojedynydźwięk,jakirozcinałnienaturalnąjaknamiastociszę.Zupełnieinnąniż
ta,któratowarzyszyłaimodwyruszeniawdrogę.Brakdźwiękuwlesiejestczymś,
coRickmógłzrozumieć.Ciszawmieście...tozupełnieinnasprawa.Żadnegowiatru,
odległegoszumu,nic.Siobhannieśmiałozanuciłakolejnąstrofkępiosenki,alejej
głoszdawałsięgasnąć,jakbywsiąkałwśnieg.
–Widzisz?–Mężczyznazłapałsięnatym,żemówiniecozbytgłośno.Skrzywił
sięnakolejnąeksplozjębóluwpłucach.–Jesteśmynamiejscu.Terazposzukamy
mamy.
–Ciii...–syknęłodzieckoprzysamymuchuRicka.
–Dlaczego?–Obróciłsięzaskoczony,byspojrzećwpłonącegorączkązielone
oczycórki.Siobhanrozejrzałasię.
–Tuchybaniewolnohałasować.–Dziewczynkaprawieszeptała,ledwo
poruszającspierzchniętymiwargami.
Rickukryłuśmiechipokiwałgłowązudawanąpowagą.
–Dobrze.Będziemyszlicichutko.
Krokzakrokiemzagłębialisięwmiasto,wsiećrównych,zadbanych,choć
białychterazulic.Joensuuniewyglądało,jakbyprzeszłaprzeznieapokalipsa.
Sprawiałoraczejwrażeniezostawionegonamoment,jakbynaglewszyscy
mieszkańcypostanowiliodwiedzićkrewnychwinnychczęściachświata.Tenieliczne
pojazdy,któreporzucononadrodze,byłypieczołowicieprzykrytepokrowcami,na
nienaruszonychwitrynachsklepowychstałytowary.Idącwstronęcentrum,widzieli
węzełkolejowyzpociągiemliniiFinnRail,zamarłymwtrakciewjeżdżanianastację.
–Wszyscychybasobieposzli–wyszeptałaSiobhan.
–PewniepojechalidoHelsinek...–Odruchowospojrzałnapołudnie.
Różowawałunazasnuwałatamniemalpołowęnieba.Cokolwieksięstało,musiało
bardziejdotknąćgęściejzaludnionerejonypaństwa.Zdrugiejstronytambyli
9Echo
