Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
WSTĘP
11
tyków,którewformielistudoMonsieur***orazpostscriptum
Riccobonisyndołączyłnasamymkońcuswojejksiążki.Je-
dynym,którypodzielałwówczasjegopoglądy,byłDiderot,
ale–jakwiadomo–znananamdzisiajwersjaParadoksu
ukazałasiędrukiemdopierowroku1830,awięcopinieDi-
derotanaistotęaktorskiejekspresjimogłyprzyciągnąć
uwagęniewielkiej,zaledwiekilkudziesięcioosobowejgrupy
czytelnikówfiCorrespondanceLittéraire”–czasopismareda-
gowanegoodręczniewParyżuprzezFriedrichaMelchiora
Grimmaiprzesyłanegokoronowanymwładcomeuropejskim.
(OtrzymywałjetakżeStanisławAugustPoniatowski).
Wrażenieprowokacjimógłsprawiaćtakżesamporządek
prezentowaniamaterii.FrançoisRiccobonizaczynaomawiać
technikiaktorskieodgestu,jakosprawynajważniejszej,choć
sampisze,żefimożesiętowydaćdziwne”.Komuzatemmógł
sięwydaćdziwnyprymatgestunadwszystkiminnym,aza-
temelementuwizualnegonascenie?Zapewnetym,którzy
twierdzili,żenajważniejszepowinnobyćsłowo,czylidekla-
macja.
Wartowtymmiejscuprzypomnieć,żewiekXVIIIodziedzi-
czyłpoepoceklasycyzmuLudwikaXIVkoncepcjęteatru
retorycznego,któregozrębytworzyływielkietekstytrage-
dioweCorneille’a,adojejpełnegorozkwitudoprowadziły
tragedieRacine’aorazfiwysokie”,pisanealeksandrynem
komedieMoliera(naprzykładSzkołażon,Mizantrop).Tę
koncepcjębodajnajlepiejoddajestwierdzeniesiedemnasto-
wiecznegoteoretyka,Hédélinad’Aubignaca,wedługktórego
wteatrzeparlerc’estagir(mówićtodziałać)16.Aktorwcza-
sachdominowanianascenietragediiCorneille’aiRacine’a
budowałswąrolęprzedewszystkimdziękideklamacji,dzię-
kimagiifigursłownych,którymioddziaływałnapubliczność.
Uważanotozajedyniesłuszneiwszystkieporadnikiprze-
