Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
odzyskiwałoddechorazmowę.
–Teoś!–zawołał,ocierającłzyśmiechu.–Dlaczegotaksięjej
wystraszyłeś?Przecieżtozwykłamalutkajaszczurka.
–Nie!–krzyknąłwzburzonychłopiec.–Tobyłażmija,prawdziwa
żmijaimogłamnieprzekąsić!Paniwprzedszkolunasostrzegałaprzed
żmijami,sąbardzoniebezpieczne,mogłemumrzećnaśmierć!
–Popierwsze–powiedziałtataJózefinki–Maurycymarację,
tobyłamalutka,niegroźnajaszczurka.Apodrugie,jeślijuż,
totajaszczurkamogłacięewentualnieukąsić,aitonieprawda.
NieszczęśliwyTeośpróbowałjeszczeprzezchwilębronićswojego
honoru,alenagleopadłzsił.Czułteżsporyrespektprzeduzbrojonym
wnóżtatąJózefinki,który,bądźcobądź,uratowałmużycie.Uznał,
żeterazlepiejjużnicniemówić,zwrednymbratemrozprawisię
później.
–Chłopcy,acowywłaściwierobiliściepodnaszympłotem?
–zainteresowałsięnagletata,któregouwadzenicnieumykało.
–Yyyyy–straciłrezonMaurycy.–Przechodziliśmysobie
iwłaśnie…no…–WymienilizTeosiemspeszonespojrzenia.
–Noiwtedyzpłotuskoczyłanamnietażmijaizacząłem
wrzeszczeć–pospieszyłstarszemubratuzpomocąTeoś.
–Tak?–powiedziałzniedowierzaniemtata.–Nodobra,
zmykajcie.Cośmituniegra,aleniemamterazochotywas
przesłuchiwać.Postarajciesięnicniezmalować,przynajmniejdziś.
Tomójpierwszydzieńwakacjiichciałbymodpocząć–oznajmił
iwróciłnadziałkę,tymrazemprzechodzącprzezbramę.Chłopcy
pożegnaligozbardzogrzecznymiminami,poczymilesiłwnogach
popędziliwstronęlasu.
–Àpropos„przekąsić”–powiedziałamamaJózefinki.
–Comielibyścieochotęzjeśćdziśnakolację?
