Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Tataobiecałmu,żepojedzienurkowaćzdelfinami,jak
będziemiałpasek…–ChichoczącySamborprzypominałteraz
rzodkiewkę.–Zwszystkichprzedmiotówmiałkorepetycje,
amimotosięnieudało.
Dzieciwybuchłyśmiechem.Brunoodkilkumiesięcyprzy
każdejokazjichwaliłsiętymiwakacjamiztatą.Zresztą,jak
coroku.JegotatamieszkałwHiszpaniizeswojąnowąro-
dziną,aledwaletnietygodniespędzałwyłączniezBrunem
iserwowałmuwtedymnóstwoatrakcji.Stawiałtylkojeden
warunek:świetneoceny.
Panioczywiścienieznałacałejtejhistorii,więctylkopo-
kręciłagłową.
–Chceszmiećpasekzewzględunanurkowanie?Oj,
Bruno…tonietak–zawahałasię.–Alezaraz,zaraz!Może
jestjakaśszansa…
Brunozdjąłkapturipodniósłgłowę.
–Podczaszielonejszkołyczekawasgra.Wyprawaposkarb–
wyjaśniławychowawczyni,aposaliprzeszedłszmerzaintereso-
wania.–Zwycięskadrużynadostaniewyższystopieńzprzyrody!
GdybyAntekmiałpodswojąkamizelkąbluzęzkapturem,
nałożyłbygoteraznagłowę.Znowujakieśoceny?Myślał,że
zielonaszkołatopoprostuwycieczka.Zresztą,jednawyższa
ocenaitakniczegobywjegowypadkuniezmieniła.
–Dlaciebie,Bruno,tobyłabyszansanalepszeświadectwo–
kontynuowałanauczycielkaiuniosłakącikust.–Noitetwoje
delfiny,oczywiście.
Brunouśmiechnąłsiętakszeroko,żenawetjegopiegiwy-
dawałysięwiększe.
7
