Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
urodzeniu,byłaznanąsiatkarką.Teżchciałazdobywaćme-
dalejakmamaidziękitemubyćbliżejniej.
–Ijeszczejednawspaniaławiadomość–kontynuowała
nauczycielka.–Naszaklasabędzienajlepszawszkole.Mamy
ażdziesięćświadectwzpaskiem.Toprawiepołowaklasy!
Woczachwychowawczynizabłysłyiskierki.Antekspoj-
rzałprzezokno.Kos,którysfrunąłwłaśnienaparapet,po-
kiwałłebkiemzezrozumieniem–zupełniejakbywiedział,że
Anteknienależydotejszczęśliwejdziesiątki.
–Ajabędęmiałpasek?–zapytałswoimzachrypniętym
głosemBruno.Trudnobyłoznaleźćwszkoledwóchchłopców,
którzynieznosilisiętakbardzojakBrunoiAntek.Bruno,ze
swojąkwadratowątwarząiszerokimibarkamiwyglądałjak
starszybratniewysokiegoiszczupłegoAntka.Wychowawczyni
posadziłaBrunazAntkiemzato,żewieczniemówiłztyczko-
watymLeonemikrępymSamborem,którzybylitaknieroz-
łączni,żedzieciwołałynanichSzczypiorekiCebulka.Bruno
niemógłsięztympogodzić,acenęzadecyzjęwychowawczyni
–wpostacikuksańcówizaczepek–ponosiłoczywiścieAntek,
któregoBrunonazłośćnazywałTośkiem.
TerazwychowawczynirzuciłaBrunowistalowespojrzenie.
–Przecieżwiesz,żenie.Brakujecijednejocenydopaska.
Nicsięwtejkwestiiniezmieniło.
Brunowestchnął.
–Aletowciążbardzodobreświadectwo.–Panidelikatnie
uniosłakącikust.–Azarokmożebędzieszmiałjużzpaskiem.
–Niechcęzarok!–Brunonałożyłkapturnaswojąrozwi-
chrzonączuprynęischowałtwarzwdłoniach.
6
