Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Ładnimiprzyjaciele—wtrąciłBazylek.—Nicnie
powiedzieli,żeteżodlatują—rzekł,spoglądającznaczącowstronę
kolegi.
—Byłeśtakinieszczęśliwy—tłumaczyłMiłoszek.—Nie
chciałemwięcsprawiaćcidodatkowychprzykrości.Pozatym
—dodał,ściszającgłos:—jateżtrochęsięboję.Alecorobić?
Musimyleciećijuż.
Gdytakrozmawiali,niezauważyli,żezebrałysięwokółnich
niemalwszystkiezwierzętazLeśnegoPrzedszkola.
—Ocochodzi?—spytałBazylek,dostrzegłszytłumprzyjaciół.
—Wiemy,żejutrowylatujecie,więcprzyszliśmysiępożegnać
—powiedziałaWydraAmelia.—Noimamydlawasprezent.
Drobiazg,alemożesprawi,żeporozstaniuniebędziewamtaksmutno
—dodałaznadziejąwgłosie.
ZarazpotemdoBazylegoiMiłoszapodeszłapanidzięcioł.
—Todlaciebie—rzekła,wręczającBazylkowiniewielkiliść
dębu,drzewa,podktórymprzezcałelatotakczęstorozmawialiisię
bawili...—Atodlaciebie—powiedziała,kładącdrugiliśćprzed
Miłoszkiem.
—Jakipięknyprezent!—ucieszyłsięMiłosz.
—Topoto,byścieonasniezapomnieliiwrócilituzarok!Apoza
tym—dodałazuśmiechempanidzięcioł—wielcyzwas
szczęściarze.JateżchciałabymzobaczyćAfrykę.Tepiramidy
ipustynię!Jaskółkimówiły,żeniemanicpiękniejszegoniżjej
śpiewającepiaski.
Bazylekpokiwałżółtągłówką.Tak,pamiętał,comówiłyjaskółki.
Amożetapodróżwcaleniebędzietakazła?Możetamdaleko,
podrugiejstroniemorza,teżbędziemiło?!
