Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zadużo,docholery.
–Niewiem–mówię,wzruszającramionami.–Chybazmetr
osiemdziesiąt?–Takąmamnadzieję.Niechciałabymbyćjeszcze
wyższa.Zawszesięgarbię,taknawszelkiwypadek.
Kolejnyrozwrzeszczanyrollercoasterprzelatujenamnad
głowami.
–Słuchaj–zwracasiędomnieTom–weźmojąwizytówkę.
Naodwrociejestnumertelefonu.Nienaciskam,alejeślichcesz,
porozmawiajzrodzicamiiumówimysięnaoficjalnespotkanie
wbiurze.
Laurelstajemiędzynami.
–Mówiszserio,koleś?
–Absolutnie.Tomojapraca.–Tomuśmiechasię,odsłaniając
zębyprzypominającemałedomkizgrywMonopol;zbyt
kwadratowe,żebymogłybyćprawdziwe.–Nieźle,co?Jeżdżęsobie
nafestiwale,odwiedzamparkirozrywkiiwszelkieinnemiejsca,
gdziekręcisiędużonastolatków,iwyszukujęnowetwarze.
–Fajnarobota!–Laurelrobiwielkieoczy.–Acozemną?
Myślisz,żejamogłabymbyćmodelką?
Och,Laurel,skarbie,nie...Cozaobciach.AleTomudaje,
żerozważajejpytanieicofasięokrok,bysięjejprzyjrzeć.Laurel
jestznacznieładniejszaodemnie.Mamalutkinosek,austatak
pełne,jakporeakcjialergicznej.Chłopakispuszczająsięnasamich
widok.
–Jaksięnazywasz?
–LaurelRoss.
–Cóż,Laurel,zdecydowaniebardzoładnazciebiedziewczyna.
Aleiletymaszwzrostu?
–Metrsześćdziesiątpięć.–Głossięjejłamie.–Alewszpilkach
jestemwyższa.
Tomuśmiechasięwspółczująco.
