Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
spokojnienaroztrzęsionąparęnastolatkówprzedsobą.
–Poczekajmyjeszcze–zaproponował.–Jeślibędzie
gorzej,jestjednaterapia…
–Jaka?–przerwałamumama.
Lekarzsięzawahał.
–Proszęnampowiedzieć–błagałgotata.
–Najlepsząterapią…
–Tak?–odezwalisięmamaitatajednocześnie.
–Natymetapie…–Lekarzspojrzałnaswojepapiery.–
Natymetapienajlepiejbędziepoprostuurodzić.
Mamanadaljednakniebyłapewna,cozrobić.Ciąglesię
wahała,adnimijały.Rosłemwjejciemnymbrzuchu
otoczonyodgłosembijącegoserca.Odbierałemgonie
uszami,alecałymswoimciałem.Intrygowałmnie,
przysłuchiwałemmusięniczymżołnierzpróbujący
złamaćszyfrdopodziemnegobunkra.
Bum-bum…Bum-bum…Bum-bum…
Przypominałotobębnygrającegdzieśwoddalialbo
odgłosciężkichkrokówjakiegośolbrzyma,którzyszedł
wmojąstronę.Zjednejstronychciałemsięschować,ale
zdrugiejmiałemochotętańczyćdorytmusercamojej
mamynałożonegonarytmmojegoserca.Tobyła
muzyka,którątworzyliśmyrazem.
Bum-pam-pam…Bum-pam-pam…Bum-bum-pam…Bum-
pam…
„Bum”tomama,„pam”toja.Sercemamynadawało
rytm,mojepodążałozanim.Wsłuchiwałemsięwtęgrę
uczepionypępowiny.Sercemamymiałemnadgłową,jak
księżycwpełni.Wypełniałoonocałąmojąprzestrzeń
miarowymiuderzeniami,przypominałotorosnące,
zieleniącesiędrzewo.Uderzeniawtłaczaływemnieżycie,
przekazywałymojemuciałupolecenia,pobudzały
