Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nieznamjejimienia.Naszczęścieszybkowszystkichprzedstawiła.
–JestemEmoryPrinceton.–Wskazałanasiebie,apotemkolejno
chłopaków:–DieselLancaster–tenzrudymiwłosami–iBowie
Snyder.–Tenzczarnymi.–Blade’anajwyraźniejjużznasz.–
Pokiwałamwodpowiedzi.–KumplujemysięteżzSageiTheonem,
alesąwwyższejklasieiczęstosięmijamy.
–Tragedia,co,Em?–Dieselteatralniewestchnął.–Niemasz
zkimśomawiaćswoichnowychpomysłównaobaleniepatriarchatu.
Zmrużyłaoczy.
–Mówitokoleś,któryryczałprzezpierwszedwatygodnietutaj,
botęskniłzamamą.
Chłopaksięzaczerwieniłiodwróciłwzrok,nacoEmoryparsknęła
kpiąco.
–Cocisięstałowdłonie?–zainteresowałsięBlade.–Przewróciłaś
się?
Spojrzałamnaswojeręce,wciążoklejoneopatrunkiem,którynakleił
miwnocytamtenchłopak.LuraualboLerua,niemogłamsobie
przypomnieć.Niemiałamświeżychplastrów,więcniemogłamich
zmienić,nawetpotym,jakwzięłamprysznic.Zamierzałamiść
pośniadaniudopielęgniarki,bowcześniejniemiałamczasu.
–Niefortunnywypadek–przyznałamzlekceważeniem.–Nic
miniejest.
–Mamwpokojuapteczkę,mogęciprzynieśćnoweopatrunki–
powiedział.–Techybajużsięnienadają.
–Och,dzięki.
–Niemasprawy.
–Skądjesteś?–wtrąciłsięBowie.–Niemasztypowej
amerykańskiejurody.
