Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Tonieczasnapopispanaumiejętności,panieLarue–zganił
goprofesor,przenoszącnaniegocałąuwagę.Nauczycielpochyliłsię
nadnotesemizacząłgoprzeglądać.
–Zawszejestczasnapokazanie,żejestsięwczymśdobrym–
odgryzłsięchłopakwgrzecznysposób.
–Wobectegochybaźlepanzrozumiałutwór–skontrowałprofesor,
zsuwającokularynaczubeknosaiwpatrującsięwniego.–„Trzeźwo
myślącychludzinigdynierozpieradumazwłasnychtalentów”1.
–Niechwięcpanuzna,żejestemszalony.
Nauczycielwydałzsiebiecicheprychnięcie,pełnedezaprobaty.
–Doprawdy,niemamczasunapolemikisłowneztobą.–
Westchnął.–Przejdźmydotematuzajęć.
Kącikustchłopakadrgnąłnieznacznie.Chybaznowumnie
uratował.
Wtakimtempienieodpłacęmusiędokońcażycia.
