Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Samobójstwoczyktośmupomógł?
–Tegodopierosiędowiemy,jaknamnaszpatomistrz
raportsporządzi–odparłżartobliwie,chociażwżadnym
razieniebyłomudośmiechu.Naglenachyliłsię
iwyszeptał:–Mnietonasamobójaniewygląda.–Twarz
munaglepobladła.
–Dlaczego?
–Musisztozobaczyć,chodź!
Obydwajudalisiędomieszkaniaofiary.Napozór
wszystkowyglądałowporządku.Surowy,industrialnystyl
nijaksięmiałdoeleganckiej,klasycznejkamienicy.Poza
tymmeblestałynaswoichmiejscach,byłoczysto,bez
śladówbójki.Byłtylkojedenszczegół.Drogazsypialni
ażdooknawsaloniebyłaubrudzonakrwią.Nazasłonach
widaćbyłośladyszarpania.
–Właziencenapodłodzeleżąporozrzucane,
potłuczonelustra.Chybawisiaływcałejłazience,bojest
tegonaprawdęsporo–dodałjakbyobojętniePortowski.
–Ej,Masny,pozwóltunamomencik–zawołał
doszczupłego,łysegomężczyznywśrednimwieku.
Masnybyłpatologiem.Jednymzlepszychidotego
porządnymgościem.Zawszebardzoułatwiałprowadzenie
śledztwa.Samwynajdywałdodatkoweinformacje,
pomagałznajdowaćsprawcówjakglinazprawdziwego
zdarzenia.
–Widziałem,żegościajużzabraliście.Czymożesz
szanownienaszemukoledzepowiedzieć,cosię
tuodjebało?–Masnywestchnął.Niechciałjuż
komentowaćodzyweknadkomisarza.Byłjedynąosobą,
którąwyjątkoworaziłozachowanieprzyjaciela,chociaż
bardzogolubiłiszanował.Niepotrafiłzaśprzyzwyczaić
siędowyszukanegosłownictwaPortowskiego.
