Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
obserwujeichdzieńinoc.
Charlottarównież.„Czegosięczepiacietegobiednegoczłowieka?
–mówiła.–Ontampoprostupalipapierosa,towszystko”.
Nojasne!Jużraczejskłonnabyłamuwierzyćwwersję
zzaczarowanymkrukiem.
Zaczęłopadać.Dobrze,żedopieroteraz.
–Możeprzynajmniejznowujestciniedobrze?–zapytałam,kiedy
czekałyśmy,ażotworząnamdrzwi,boniemiałyśmyswoichkluczy.
–Nieróbtakiejafery–powiedziałaCharlotta.–Zdarzysię,kiedy
będziesięmiałozdarzyć.
DrzwiotworzyłnampanBernhard.Leslieuważała,żepanBernhard
jestnaszymlokajemistanowiostatecznydowódnato,żejesteśmy
prawietakbogacijakkrólowaalboMadonna.Niewiedziałam
dokładnie,kimlubczymjestpanBernhard.Dlamojejmamybył
„powiernikiembabki”,asamababkanazywałago„starym
przyjacielemrodziny”.Dlamnieimojegorodzeństwabyłpoprostu
„tajemniczymsłużącymladyAristy”.
Nanaszwidokuniósłbrwi.
–Dzieńdobrypanu–powiedziałam.–Paskudnapogoda,
nieprawdaż?
–Absolutniepaskudna.
Ztymswoimhaczykowatymnosemibrązowymioczami,które
patrzyłyzzaokrągłychzłotychokularów,panBernhardprzypominał
mizawszesowę,aściślej:puchacza.
–Wychodzączdomu,należykonieczniewłożyćpłaszcz.
–Ehm,zapewnenależy–zgodziłamsię.
–GdziejestladyArista?–spytałaCharlotta.
NigdyniebyłanadmiernieuprzejmawobecpanaBernharda.Może
dlatego,żewprzeciwieństwiedoresztydziecinigdynieczułaprzed
nimżadnegorespektu.PanBernhardmiałprzerażającązdolność
nagłegowyłanianiasięznikądwkażdymzakątkudomu.Poruszałsię
