Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–O,Julka!Dzwoniliśmydociebiekilkarazy,alenigdyniewiemy,
czyjesteśwdomu,czynakoncercie.Jaktamuciebie?
–Wszystkodobrze.Wiem,żerzadkosięodzywam,alejestemzajęta
pracąipróbami.–Posmutniała,okłamującichkolejnyraz.
–Takwiemy,wiemy.Jesteśmłoda,masztylesprawnagłowie,ale
najważniejsze,żebyśbyłaszczęśliwa.
–Jestem,tato!–Spojrzałazuśmiechemwstronęstojącegopod
oknemAlexa.–Czycośsięstało,czytaktylkochcieliścieporozmawiać?
–Chwilęwcześniejpolicjantpodsunąłjejkartkęzpytaniem.
–Toczekajdammamę,botoonawiewięcej.
–Cześć,kochanie!–Usłyszałagłosmatkiwsłuchawce.–Wszystko
uciebiedobrze?
–Takwszystkoumnie…Unas–poprawiłasię–Okej.
–Todobrze,alesłuchaj.Kilkaosóbociebieostatniopytało.–Julia
wyprostowałasię,patrzącnapolicjantów.Wymienilisięspojrzeniami,
siedzącobokwciszyzesłuchawkaminauszach.
–Jakichosób?–powiedziałazlekkościśniętymgardłem.
–Zfilharmonii–dodałapodekscytowanakobieta.
–Zfilharmonii?Jakiejfilharmonii?
–Jedennapewnozwiedeńskiej!Mówiłzinnymakcentem.Bardzo
przystojnymężczyzna.–Juliizrobiłosięsłabo.
–Skądwiesz,żebyłzwiedeńskiejfilharmonii?Pokazałcijakiśdo-
wódnapotwierdzenie?
–Jakiepotwierdzenie?Przedstawiłsięjakoichprzedstawiciel,
jużniepamiętamdokładnienazwiska,bozapewnebyłoaustriackie.
Pytałpoprostuociebie.Powiedział,żechcieliby,abyśprzyjechała
narozmowę.–Dziewczynaodetchnęłagłęboko.Agencipokręcili
głowami.Starszyznichnapisałnakartcekolejnepytanie,podsu-
wającjeJulii.
–Amogłabyśgoopisać?
–Opisać?Adoczegojestcipotrzebnyjegoopis?!–Ellenrzuciła
dosłuchawki.
–Poprostu…–zaczęłasięjąkać.–Możewiem,ktotobył.
23
