Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
2
Nick
Szlagbytrafił,jakjazaniątęskniłem…!Dniwogóleniechciały
mijać,niemówiącjużotygodniach.Musiałempracowaćpodwójnie,
żebymmógłwrócićwcześniej,alebyłowarto.
–Dobrzesięczujesz?–spytałem,dysząc.Nigdytegotaknie
robiliśmy,nigdy.ZNoahkontrolowałemsię,traktowałemjątak,jak
natozasługiwała,aletymrazemniemogłemjużczekać.Gdytylko
jązobaczyłem,musiałanatychmiastbyćmoja.
Naszeoczysięspotkały,anajejustachwykwitłprzepiękny
uśmiech.
–Tobyło…–powiedziała,alezamknąłemjejustapocałunkiem.
Bałemsiętego,comożepowiedzieć,owładnęłomnąpożądanie.Ten
wieczórbyłniesamowity,bardziejniżjakikolwiekinny.Taniewinna
sukienka,którązałożyła,doprowadzałamniedoszału.
–Kochamcięnadżycie,wieszotym,prawda?–powiedziałem.
–Jakochamciębardziej–zaprotestowała.Zauważyłem,
żenaustachmiałaśladkrwi.
–Zrobiłemcikrzywdę–zauważyłem.Dotknąłemjejdolnejwargi
palcemistarłemkroplękrwi,którasiętampojawiła.Cholera,
cozemniezabrutal.–Przepraszam,Piegusie.
Wroztargnieniussaławargęipatrzyłanamnie.
–Tobyłoinne–rzuciłapochwili.
Itojak!
Odsunąłemsięodniejizapiąłemspodnie.Czułemsięwinny.Noah
zasługiwałanałóżko,anienaszybkinumerekopartaościanę.
–Cocijest?–spytałazniepokojem.
–Nic,nic.Przepraszam–pocałowałemjąjeszczeraz.
Obciągnąłemjejsukienkę,opanowującchęć,żebyzrobićtojeszcze
raz.–Wszystkiegonajlepszego–złożyłemjejżyczeniaizuśmiechem
wyjąłemzkieszenibiałepudełeczko.
–Przywiozłeśmiprezent?–spytałapodekscytowana.Byłataka
słodka,takaidealna…Wystarczyło,żenaniąspojrzałem,apoprawiał
misięhumor,wystarczyło,żejejdotknąłem,amogłemprzenosić
góry.
–Niewiem,czycisięspodoba…–naglesięzdenerwowałem.
Otworzyłaszerokooczy,kiedyzobaczyłapudełko.
–Cartier?–patrzyłanamniezdziwiona.–Zwariowałeś?
