Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
dzieciakiuważajązaósmycudświata,alebyłanatoprzygotowana.
Dlaswojegodzieckabyłagotowanawiele.Przezkilkamiesięcy
dzwonilitylkorodzice„zwykłych”geniuszy,czylinastolatków
zwysokimilorazeminteligencji.Grzeczniewtedyodpowiadała,
żeogłoszeniedotyczyprzedszkolakówiwtedyrezygnowalizdalszej
rozmowy.
WłaśniezbliżałysięczwarteurodzinySonii,kiedycośzaczęłosię
zmieniać.Zadzwoniłtelefon.
–AnitaZielińska.Słucham.
–Dzieńdobry.–Usłyszałacichykobiecygłos.–Dzwonięwsprawie
ogłoszenia.MójsynAdamjestchybawłaśnietakimdzieckiem.Znaczy
inteligentnym.Samaniewiem,dlaczegodzwonię.–Usłyszała
westchnienieikobietasięrozłączyła.
PrzezchwilęAnitazastanawiałasięnadzachowaniemnieznajomej,
apotemodszukałajejnumerikliknęła„zadzwoń”.Potrzechsygnałach
odebrała.
–Dzwoniłapanidomnieprzedchwilą–powiedziałaAnita.–Chyba
rozumiem,dlaczegopanisięwaha,aleproszęmipowiedziećjedną
rzecz.Czypanisynmaokołoczterechlat?
–Skończyczterywlipcu–szepnęłakobieta.–Zadzwoniłam,
bomiałamnadziejęporozmawiaćzkimś,ktoteżmadzieckoinne
niż…Alechybaniepotrafiętakprzeztelefonrozmawiaćoprywatnych
sprawach.
–Dobrze,wiem,ocopanichodzi–odparłaAnita.–Może
mogłybyśmysięspotkać?Myślę,żenaszedziecipowinnysiępoznać.
–Byłobydobrze,aleniemogęsięterazwyrwaćnigdziedaleko
–westchnęła.–Próbujęwłaśniesprzedaćswojąrestauracjęimuszę
byćnamiejscu.MieszkamwRzeszowie.
–TonietakdalekoodLublina–powiedziałaAnita.–Mogłabym
dopaniprzyjechaćnawetjutro.
KobietaprzedstawiłasięjakoBeataOstrowskaipodałaswójadres.
Umówiłysię,żeAnitaprzyjedziezSoniąnastępnegodniapo
