Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
szefa.
–Naprawdę?–zapytałazaintrygowanakobieta.
–Szefmówi,żejegodzieciakjestwybitnieinteligentny
–odpowiedziałmężczyzna.–Możeitak,jasięnatymnieznam.
Waszedzieciteżsątakiemądre?
–Niestetytak–westchnęłateatralnieAnita.–Zamiastsiębawić,bez
przerwychcąsięuczyć.
–Ach,notofaktyczniemusząbyćmądre.–Mężczyznapokiwał
głową.
Kiedytylkopracownicyfirmytransportowejodjechali,Anita
zadzwoniładoichszefa.Telefonodebrałakobieta.
–Czymogłabymrozmawiaćzwłaścicielem,WiktoremPodgórskim?
–zapytałaZielińska.
–MówiAnnaPodgórska,jegożona–odpowiedziałakobieta.–Mąż
madziśwolne,alejesteśmywspólnikami,więcrówniedobrzemoże
panirozmawiaćzemną.
–Och,tonawetlepiej–ucieszyłasięAnita.–Bojadzwonię
wsprawieraczejprywatnej.Chodziopaństwasyna.
–Czegopanichce?–warknęłaPodgórska.
Anitawjednejchwilizrozumiała,żeźlezaczęłatęrozmowę.
–Możepowiemtoinaczej–spróbowałajeszczeraz.–Chodzi
onaszedzieci.Mamczteroletniącórkę.Jestbardzomądra.Bardzo
–podkreśliła.
–Rozumiem–powiedziałajużspokojniejPodgórska.–Askądpani
wie,żemójsynteżjestbardzomądry?
–Taksięzłożyło,żezwaszejfirmyskorzystałamojaprzyjaciółka,
którateżmatakinteligentnedziecko.Awaszpracowniknapomknął,
żenaszedziecipatrząnaniegojaksynszefa.Takwięcpomyślałam,
żezadzwonięizaproponujęspotkanie,żebynaszedziecisiępoznały.
Zapadłacisza,leczAnitasłyszałaprzyspieszonyoddechiszloch.
Cierpliwieczekała,ażkobietasięuspokoi.
–Muszęnajpierwporozmawiaćotymzmężem–powiedziała
