Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zrobiłbytolepiej!
–Oszust!–wyławidownia.–Szuler!
–Zapłać,oszuście!–krzyczałmężczyzna.–Wódki!Jakbardzo
boli!
OniemiałyzezdumieniaWellszwróciłsiędoprofesorasiedzącego
wpierwszymrzędzie.Onjedennieśmiałsięiniekrzyczał,alepatrzył
naHorace’apełnympogardywzrokiem.
–Janierozumiem...–powiedziałWells,aleniebyłpewien,czy
ktokolwiekgosłyszy,bowrzaskizagłuszałyjegogłos.–Proszęnie
odchodzić!–krzyknąłdesperacko,widząc,żegronolekarskiewstaje
ichceopuścićaulę.–Proszępozwolićmipowtórzyćpokaz!Jestem
pewien,że...
Chciałzapewnić,żekolejnypacjentbędziedobrzeznieczulony,
podobniejakdziesiątkiprzednim,naktórychwypróbowałdziałanie
specyfiku.Pragnąłteżwytłumaczyć,żenierozumie,dlaczegocoś
poszłonietak–podejrzewa,żemężczyznabyłpodstawiony
ispecjalniekrzyczał,żebygozdyskredytować.Nicjednakniezdążył
powiedzieć,boniedawnypacjentpowaliłgojednymciosem.Kiedysię
ocknął,zobaczył,żeludziewprawdzieodciągnęliagresora,aleten
wciążsięwyrywałigroziłWellsowi.
–Nacoczekasz,oszuście?!–wrzasnąłktośzgapiów.–Wynocha!
Horaceposzukałwzrokiemlekarzy,ależadnegojużniebyło.
Wybiegłzauliżegnanyszyderstwamiigwizdamiuczestnikówpokazu.
Strażnikpolicyjnybyłprzyzwyczajonydokrzyków.Jednakwięzień
aresztowanypoprzedniegodniawrzeszczałnieprzerwanie
odkilkunastugodziniFelixGeorgesmiałtegoserdeczniedosyć.
Podszedłdokrat.Chudymężczyznanajegowidokrzuciłsiędoprzodu
ichwyciłrękomapręty.
