Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
doskakującdokocurków.—Będęnajlepsząłowczyniąwdziejach!
—Toświetnie—zamiauczałSkrzydłoSzare,gdydonichpodszedł.
—Alenajpierwmusiszsięjeszczewielenauczyć.
—PotrafięsięskradaćtakdobrzejakPiorun!—OgonBłyskający
przycisnąłciałodoziemiizacząłpełznąć,drapiącłapamipotrawie.
—Widzisz?
—Doskonale—odparłSkrzydłoSzare,ignorującogonkociaka,
którymtenwymachiwałwysokowpowietrzu.—Ależebyzłapać
zdobycz,potrzebaczegoświęcej.Tutaj,nawrzosowisku,zwierzyna
zobaczycięzdaleka.Awięccomusiszzrobić?
—Skoczyćnanią…otak!—FutroŻołędziezpiskiemwskoczyła
nabrata,zwalającgoprzytymzłap.
Piorunrzuciłsię,abydonichdołączyć.SkrzydłoSzarepomyślał,
żenigdyniczegoniezłapią,jeżeliniebędąskupione,jednak
powstrzymałsięodupomnienia.Miłomubyłooglądaćszczęśliwe,
zdrowekociaki.
Sątakiedużeisilne…DwarazywiększeodbiednejPtaszyny
Trzepoczącej—pomyślał.
Poczułżalnawspomnienieoswojejmłodszejsiostrzyczce,która
umarławgórach,ponieważzabrakłodlaniejpożywieniawporze
zimna.WtemogarnęłagomiłośćipragnienieobronyPioruna
ipozostałychkociaków.Musiałzadbaćoto,abywyrosłynasilne,
zdrowekoty.
Tutajporazimnaniebyławcaletakazła.Zawszestarczałonam
zwierzyny—przypomniałsobie.Wciążdziwiłsię,żenawrzosowisku
opadyśniegubyłymniejobfiteniżwgórach,abiałypuchniezalegał
długonaziemi.Przymrozkioporankuznikałyowieleszybciejniż
wichdawnymdomu.Rzadkokiedyniebyliwstaniezapolowaćani
