Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
odnaleźćniezamarzniętejwody,zwłaszczażewlesiedrzewatworzyły
barieręochronnąprzedzimnem.Kocurpowstrzymałwestchnienie.
Czasamiwciążzdarzałymusięmomenty,wktórychtęskniłzadomem
iswojąmatką,MżawkąGłuchą,jednakdziękiłatwiejszemużyciu
nawrzosowiskukociętaprzetrwałyiniedługobędąmogłycieszyćsię
zpowrotucieplejszychsezonów.
PioruniOgonBłyskającynadalwalczyli,zawodzącprzytym
wystarczającogłośno,abyprzepłoszyćcałązwierzynęnawrzosowisku.
FutroŻołędzieraptemodskoczyłaodnichzpiskiem.
—Patrzcienamnie!
Małakotkazbiegładokotlinyizniknęławtunelu,przyktórym
pracowaliwcześniejSkrzekKawkiiLódTrzaskający.SkrzydłoSzare
natychmiastruszyłzaniązmocnobijącymsercem.Pod
wrzosowiskiemznajdowałasięcałasiećtuneli,wwiększościbędących
noramiwykopanymiprzezkróliki.Kotyzaczęłyjepowiększać,żeby
przerobićjenalegowiska,jednakwniektórychmiejscachwciążbyło
niebezpiecznie.Ponadtoprzebywaniewnorachnigdyniewydawałosię
SkrzydłuSzaremunaturalne.Byłytakieciemneiciasne,żeciężko
mubyłotamzłapaćoddech.Pozatym,jeżeliFutroŻołędziedotrze
zbytgłęboko,możemynigdyniezdołaćjejwyciągnąć!—przeraziłsię
wmyślach.
Odetchnąłjednakzulgą,ponieważmałakotkaniemalnatychmiast
pojawiłasięzpowrotem,wypchniętaprzedtunelprzezstojącegozanią
kota.SkrzydłoSzarezauważył,żetojejojciec,SkrzekKawki.Lód
Trzaskającywysunąłgłowęzapozostałądwójkązrozgniewanąminą.
—Niezbliżajsiętutaj—upomniałcórkęSkrzekKawki.—Ten
tunelniejestjeszczebezpieczny.LódTrzaskającyijanadalwnim
kopiemy.—Trąciłjąwnosłapąoschowanychpazurach.—Nie
powinnaśbyćteraznaszkoleniułowieckimzeSkrzydłemSzarym?
