Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Przedmowa
Zacząćnależyodzrozumienia,żeMalcolmLowry
wgruncierzeczyniebyłpowieściopisarzem,zostałnim
właściwieprzezprzypadek.Trudnopowiedzieć,kim
najlepiejgonazwać:pamiętnikarzem,nałogowcem
uzależnionymodzapisywaniaswoichobserwacji,
poetą
manqué
[1],filozofującymalkoholikiem–każde
ztychokreśleńmogłobywystarczyć,aletylko
napoczątek.Podczasrozmówzludźmi,którzygoznali,
najczęściejpadasłowo„geniusz”idopiero
tookreśleniejesttrafne.Nawetjegonajmniejudane
dziełasąwytworemumysłuiwrażliwościzupełnie
odmiennychodwaszychimoich.Drugimnajczęściej
używanymokreśleniemjest„wyjątkowy”isprawdzasię
onorówniedobrzejak„geniusz”;nigdyniepojawiłsię
nikt,ktochoćwminimalnymstopniuprzypominałby
Lowry’ego.Byłchytrymoszustem,ajednocześnie
nieśmiałymnaiwniakiem;piłnapotęgę,jednak
zdawałosię,żewniemalnadprzyrodzonysposóbnigdy
nietraciłkontaktuzrzeczywistością,nawetkiedyleżał
jakdługinapodłodzepubualbo
cantina
[2];zjednej
stronybyłwielkimkłamcą(lub,zwiększą
wyrozumiałością,wynalazcąfikcjiautobiograficznej),
ale–zwłaszczawswojejtwórczościliterackiej–
jednymznajuczciwszychdobóluludzinaświecie.
Wieczniewystawiałswoichprzyjaciółnapróbę,
jednocześniebędąctakczarującym,żektośpewnego
razupowiedziałonim:„Wystarczy,żerazspojrzę
nategostaregodrania,iprzezcałytydzieńjestem
szczęśliwy”.Radosny,anawetbeztroski,nosiłwsobie
myślisamobójcze.
ZpostaciąLowry’egonapewnowiążąsięjeszcze
inneparadoksy.Zpraktycznegopunktuwidzenia
najważniejszyznichtofakt,żebyłczłowiekiem
opętanymimperatywempisania,ajednocześnie
