Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
pytanie,dlaczegotatanadaljestmłody?Jakwytłumacząmuwtedy
tozjawisko?IwreszcieczyKylezdołazaakceptowaćprawdę
omężczyźnie,któregouważazaswojegoojca?
–Widzę,żeznowuzadręczaszsięniepotrzebnymimyślami.
Przezduże,oszklonedrzwinataraswyszedłRoderickiwolnym
krokiempodszedłdożony.
–Dlaczegoprzejmujeszsiętym,conaraziejestodległe?–zapytał.
–Żyjmychwilą.Tylkotosięliczy.
–Chciałabymprzestaćmyślećoprzyszłości.
–Więcprzestań–poradziłjej.
–Aletonietakieproste.–Uśmiechnęłasięsmutno.–Przyszłość
napawamnielękiem.Dlaciebieczasstoiwmiejscu.Dlamnieidla
innych,niestety,mijazbytszybko.Chciałabymtrwaćztobąwiecznie,
alewiem,żekiedyśprzeminę.Zostawięcięizniknę.Niebędziemnie.
–Niemówtak,Elizabeth.–Stanąłprzednią,zasłaniajączachodzące
słońce.Zzajegoramionwidaćbyłosmugiczerwieniznaczące
wieczorneniebo.Miaławręczwrażenie,jakbyRoderickaotaczała
krwistapoświata.–Pamiętaj,żejesteśmysobiepisaninawieczność.
–Wieczność–powtórzyłacichoipodniosłasięzfotela.Delikatnie
pogładziłamężapopoliczku.–Tylkowidzisz,Rodericku,twoja
wiecznośćjestinnaniżmoja.Tynigdysięniezmienisz.Zawsze
będzieszsobą.Aja…Będęsięstarzeć.Kiedyśumrę.Jeśli,takjak
mówisz,odrodzęsię,tojużjednakniebędętądziewczyną,wktórejsię
zakochałeś.
–Twojaduszaciąglebędzietakasama…–zapewnił.
–Aleniebędęciępamiętać–zauważyła.
–Będępamiętałzanasdwojeiprzypomnęci.
–Toniebędzietosamo.–Pokręciłaprzeczącogłową.–Chciałabym
zatrzymaćczasipozostaćztobąnazawsze.Gdybyśpozwoliłmi…
–zaczęłanieśmiało.
–Wiesz,żetoniemożliwe!–Roderickcofnąłsięokrok.Spiąłsię
wsobie,jakzawsze,gdyzaczynałatentemat.
–Dlaczego?
–Ponieważprzyrzekłemcięchronićinigdyniewybaczyłbymsobie,
gdybystałocisięcośzłego.Atobyłobybardzozłe.Przestałabyśbyć
człowiekiem!Rozumiesz,Elizabeth?Stałabyśsiępotworem!Takim
samymjakja!
–Niepostrzegamcięjakopotwora–zapewniłapospiesznie.
–Naprawdę?–Zaśmiałsięnerwowo.–Chceszmnieoszukać,
chociażzdajeszsobiesprawę,żeznamtwojemyśli?Nigdyniemówisz
