Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Automatysterowniczewyrównałytorlotu,jednakrakietaospale,jakbyniechętnie
reagowałanaichmanewry.
Zeroicztery–wartośćwychyleniaprzestałasięzmniejszać.
–Zostaw,Andrzeju,nietrzeba–powiedziałaAnn–jesteśmynatorze.
Piotrporównałwskazaniaautomatów.
–Odrzuciłonasoczterystopnieodpłaszczyznyorbitylądowania–powiedział.
Pochyliłsięnadpulpitemneuraksa.Zachwilęwgłównymekranieujrzeliobrazkontrolny
węzłowychpołączeńsystemunapędowegoiukładunawigacyjnegostatku.
–Łączność?
–Wporządku–odpowiedziałBatuzow.–Kamerycałe,rozrząddziałasprawnie.
–Poczekaj,pomogęci–Pottonwstał,spojrzałpodejrzliwiewokienkawskaźnikówi
pochyliłsięnadAnn,ciąglejeszczeklęczącąnapodłodze.Podtrzymałją,ulokowałwfotelu
nawigatoraisięgnąłpopaczuszkęzopatrunkiemuniwersalnym.
–Jaksięczujesz?
–Jużdobrze,dziękuję–Annnadrabiałaminą,alerównocześniezaciskaławargizbólu.
Byładotkliwiepoturbowana,nadokiemtwarzzaczynałajużpuchnąć.
LenaSakadze,cybernetyk,sekretarkanaukowaInstytutuKaukaskiegorozcierała
drętwiejącybark.
–Cotomogłobyć?
–Niespuszczałemwzrokuzekranów–powiedziałAndrzej.–Anineuraks,ani
czujnikidoostatniegoułamkasekundyniesygnalizowałyżadnychprzeszkód.Potem,
oczywiście,zaczęłysięmiotaćjakopętane,alemyślę,żeraczejpodwpływempiekielnego
tańcastatku,niżjakichkolwiekimpulsówzzewnątrz.
–Ciekawajestem,czyodczuliścietotaksamojakja–odezwałasięAnn.–Kiedy
leżałamnapodłodzewydawałomisię,żesłyszęuderzeniawspódrakiety.Jakbyzdołudo
nasstrzelano…
–Możetobyłysalwypowitalne.Aludziemówią,żenaMarsieniemacywilizacji–
zażartowałBatuzow.
Niktnieodpowiedział.
Pottonspoglądałwczarno-niebieskieramkiwskaźnikówitarczęwariomatu.Anni
Lenaodruchowopochyliłysięnadekranamikamer,wycelowanychwpowierzchnięplanety.
Horyzontwypełniałaogromna,wklęsłatarczaMarsa.Tylkoniewielkajejczęść
błyszczaławsłońcu,jakgigantyczne,rogalikowatezwierciadło.Całaniemalwidoczna
powierzchniaczwartejplanetyukładusłonecznegotonęławmroku.
Odtrzechgodzinprzygotowywalisiędolądowania.Odtrzechgodzinwczołowych
ekranachbłyskałysinozielonepłomienie,wyrywającesięzwylotówsilnikówhamujących.
CiśnienienapowierzchniMarsajestdziesięciokrotniemniejszeodziemskiego.Naskutek
małejsiłyprzyciąganiagęstośćatmosferyniemalejezwysokościątakszybko,jaknanaszej
macierzystejplanecie.Nawysokościdwustudwudziestutysięcymetrów,najakiejleciała
terazrakieta,ciśnienieatmosferycznebyłoznaczniewiększeniżnatejsamejwysokościnad
ziemią.Dlategoztakąuwagąśledziłkierownikekspedycji,PiotrPotton,astrofizyk,aparaturę
kontrolnąsilnikówhamujących.
–Trzebabyprzeanalizowaćto,cosięnamprzydarzyło…–powiedziała
niezdecydowanymgłosemAnn.
–Konfrontacja?–podchwyciłaLena.–Zaczynaj,Piotrze.
–Później.–Potton,wpatrzonywekran,manewrowałprzyciskamiwpulpicieneuraksa.
3
