Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Onmówi?!
–Kto,pies?–zdziwiłsięmatematyk.
ZbliskaKościkiewiczwyglądałmłodziejniżnacmentarzu
–dopieroterazmogłamuwierzyć,żejestodemnietylkokilkalat
starszy.MożepaniLeonkanaprawdęzmusiładyrektora,
bygozatrudnił.
–Oczywiście,żewidziałmniepannapogrzebie.CałaBrzózka
przyszła.
Wyżłopodobny,groteskowypotwórpatrzyłniewinniewstronę
jeziora.Czymisięwydawało,czypokazałmizęby?Onsię…
uśmiechał?
–Paręlatsięniewidzimyijużjestemdlaciebie„pan”?
Zmarszczyłambrwi.Paręlattodośćswobodnadefinicjawiększości
mojegożycia.
Odwróciłamsiędoniegoplecami.Otworzyłamksiążkęiudawałam,
żeczytamjązzapamiętaniem.Miałamnadzieję,żemożesobie
pójdzie,możewcaleniezauważył,żerozmawiałamzMartyną.
Janaprawdęchciałamdobrzezdaćtentest–planowałampodejść
domaturyzbiologii;coprawdajeszczenieustaliłampoco,alebyłam
pewna,żemartwiiżywinauczycielematematykimiwtymnie
pomogą.
Deskizatrzeszczały,gdypodszedłbliżej.Obejrzałamsięprzez
ramię.Przysiadłnapomościeniedalekomnie,apiesułożyłsięprzy
jegonodze.
–Rozmawiałaśztąnauczycielką,prawda?Prosiłacięoostatnią
przysługę?
Odwróciłamsiędoniego,zbytoniemiała,bywydusićchoćbysłowo.
Czytomożliwe?Onjąwidział?!
Nigdyniespotkałamdrugiejosoby,któracierpiałabynatęsamą
dolegliwość.
–Niewiem,ocopanuchodzi–powiedziałamostrożnie.
–ObojeotrzymaliśmypocałunekWelesa–wyjaśniłiwyciągnął
rękę.–Chybaporaprzejśćnaty.Czekanasdługawspółpraca,Tosiu.
Spojrzałamnajegodłoń,alezamiastjąuścisnąć,wzięłamksiążkę
dobiologiiipołożyłamjąsobienakolanach,jakbymchciałasięzanią
schować.Biednataksiążka–rzucałamją,podnosiłamikartkowałam
dzisiajwięcejrazyniżprzezostatniepółroku.
–Ted–mruknęłam.
–Co„Ted”?
–MamnaimięTed.
