Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Powiedzwszystko,coonimwiesz–wycedziłemprzezzęby.
Amat,widząctęreakcję,podszedłipołożyłrękęnamoimramieniu.
–Nieodnosimysiętakdoprzyjaciół–pouczyłmnie,więc
zamilkłemdladobrasprawy.
–Muszęwiedzieć,gdziejestLupus–wyjaśniłem,aonzerknął
naswojegogościa.
–Mogłabyśsprecyzować?–zapytałzuprzejmymuśmiechem.
Terazprzyszłonampłaszczyćsięprzedtakimiosobami,
byotrzymaćpomocwwalce?
–Obajjesteścietacynudni…zagroszpoczuciahumoru.Dobrze,
niechbędzie,powiemwam,cowiem.
Zajęliśmymiejscawfotelach,aonamówiładalej.
–Odjakiśdwóchmiesięcyposyłamydostolicytwórcówpod
pretekstemwspółpracy.Udałonamsięnawiązaćnićporozumienia
zPrzewodnikamiizostaliśmyswegorodzajupośrednikami.Krótko
mówiąc,przekazujemyinformacjetym,którzysięnarażą.Początkowo
niemieliśmydostępudożadnychistotnychwydarzeń,aleostatnio
kilkukrotnieprzewinęłosięimiętwojegoprzyjaciela.Tojestwłaśnie
powodemmojejwizyty.Ztego,cozrozumiałam,Lupuszostał
wypuszczony.
–CzyliPrzewodnicygonieprzetrzymują?–chciałemsięupewnić,
czydobrzezrozumiałemjejsłowa.
–Nie,cowięcej,saminiewiedzą,gdzieaktualnieprzebywa,ale
pewneinsynuacjepozwalajądomniemywać,żemógłnieprzeżyć.
Jejsłowawywarłynamnietakiewrażenie,żezabrakłomitchu.
Powietrzewpokojuzrobiłosięgęsteiciężkie,ajaniesłyszałemnic
pozadudnieniemwmoichuszach.
–Felis,przestań!–krzyczałAmat,potrząsającmnąmocno.–Oboje
natymucierpicie!
Zanimdotarłydomniejegosłowa,falamocyprzeszłaprzezcałe
mojeciało,dającupusttłumionymemocjom.Szybywoknach
zadrżały,aświatłozaczęłomigać.
