Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
innychlatmająinneszafki.
–Czylijednakwłam.AlbotenDawid–mruknęłaNina
ponuro.
–Tonapewnonieon.
–Skądwiesz?–spytałaNina,corazbardziejtracąc
wojowniczyzapał.–Macietamjakieśkamerkiprzy
szafkach?
–Niemamy–odparłazrezygnacjąKarolina.
Ninatrawiłazgromadzonefakty,awtymczasie
Karolinapowoli,jakbyuleciałyzniejwszelkiesiły,
naciągnęłanasiebiepłaszcziniedbaleprzewiesiłaprzez
szyjęszalik.Gdyprzeczesywaławnętrzetorebki
wposzukiwaniuczapkiirękawiczek,Nina,wzamyśleniu
marszczącczoło,wbiławniąbadawczy,skupionywzrok.
–Powiedzmi...–zaczęła,powoliprzeciągająclitery.
–Zamknęłaśtęszafkę?
Karolina,choćodnalazłarękawiczkiiczapkę,zamiast
jezałożyć,nieruchomowpatrywałasięwzawartość
torebki.
–Skupsięiprzypomnijsobie–powiedziałaNina
znaciskiem.–Zamknęłaśją?
Karolinazagryzładolnąwargę.
–Niewiem–ledwiewymamrotała.–Niepamiętam.
Chybanie.Nie...Niewiem...Spieszyłamsię.
Ninazamknęłaoczyiprzełknęłaprzekleństwo.
–Niemożeszimtegopowiedzieć–oznajmiła,teraz
rozumiejąc,jakpoważnyjestkłopot.–Wyjdzie,
żetotwojawina.
–Tocomamzrobić?–Karolinabyłacorazbliższa
płaczu.
