Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
gouważnie.
–Ważnąsprawęmamydociebie,Wilku–powiedziałaJaga,kiedy
znalazłysięnaprogukuźni.
Wiszniazawszesiędziwiła,żetenburkliwyczłowiek,który
najsilniejszymwosadziemężczyznompotrafiłpokazaćswoje
zniecierpliwienie,kiedynachodziligowswoichinteresach,dlaJagi
zawszemiałczasiżyczliwąuwagę.Terazteżodłożyłmłot,ręcewytarł
wzasmoluchanyniemożebniefartuchipodprowadziłkobietydogrubej
kłodyułożonejpodścianąnumytak,bymożnabyłonaniejwygodnie
usiąść.
–Mów–rozkazał,aJagaopowiedziałaoprzygodzieWiszni.
–Takbyło–wyrwałasiędziewczynazupełnieniepotrzebnie,
zaglądającdokuźni.Miałanadzieję,żezobaczymłodegoWysza,syna
kowala.
–Wierzyszjej,toijawierzę–rzekłWilk,zupełnieniezwracając
uwaginaWisznię.–Trzebawysłaćkogośrozgarniętegoślademtego
obcego.Wyszpójdzie.
–Pójdęznim!–Wisznianiewytrzymała,alekowalspojrzałnanią
takciężkimwzrokiem,żeskuliłasiętylko,rozumiejąc,żepomysł
musięniespodobał.
–Wysz!
Chłopakstanąłnaprogukuźni,adziewczyniesercesiękuniemu
wyrwało,bobyłwysoki,gibkiiśmiałsięnajradośniejspośród
wszystkichmieszkańcówwsi.
–Pójdzieszzarzekęniedalejniżnaczterystrzelaniazłuku,
rozejrzyszsię,czyobcybyłsam.Ostrożnybądź!Wracajszybko!
–rozkazałojciec.
ZanimWyszzbiegłścieżkąwwąwozienadbrzegrzeki,zajrzał
jeszczedochatyStarego.Dzienia,jegonajmłodszacórka,wyszła
dochłopaka,aonrozjaśniłsięwuśmiechu.
–Idęzarzekę–powiedziałizzadowoleniempatrzył,jakjejsłodka
twarzyczkaścinasięstrachem.–Muszęwyśledzićobcego.Mogęnie
wrócić…–Powiedziałtotonemprzechwałki,boiprawdąbyło,
żedumnybyłzojcowskiegopolecenia.Jednaknajbardziej
gociekawiło,jakdziewczynazareagujenatęgroźbę.Dzieniabyła
mubliska.
Niezawiódłsię.Cicha,łagodnaipotulnadziewczynazłożyłaręce
napodołkuwgeścieżałości,anajejdługichrzęsachzadrżałałza.
–Możechoćbuziakanapożegnaniedostanę?
Schowalisięzawęgłem.Słodkoimbyło.Niebezpowoduwołali
